Tabbladen

donderdag 17 maart 2011

Alles weten maakt niet gelukkig…

Iedereen die mij maar een pietsje kent, weet dat ik nogal nieuwsgierig ben aangelegd. Niet te erg hoor, maar toch, ik wil graag overal alles van weten. Tot vanmorgen.

Al anderhalve week loop ik met een zeurende kiespijn. Begint onschuldig ietwat te jengelen, maar toch maar een afspraak gemaakt toen het er serieus uit begon te zien. 
Ondanks een van pijn vertrokken gezicht aan de balie, deelt de assistente me doodleuk mee dat over een week wel een plekje vrij is. Een WEEK !! aiaiai. 

Afin ik ben de grootste pieperd niet dus zal het wel loslopen, dan maar over op de ‘doliprane’ zoals ze hier de paracetamol noemen.
Tot het weekend ging het wel (uiteraard) maar als je niet meer zonder vloeibaar voedsel  kunt eten en niet meer slaapt, ondanks de vele paracetamols, vergaat je het lachen wel. ( Overigens wel handig als afvalmiddel, gewoon een vette kiespijn en het vliegt eraf in die week)

Vanmorgen was het dus zover, mijn eerste ‘probleembezoek’ aan de tandarts in La France.  Nu ben ik normaal niet zo’n pieperd zoals eerder vermeld, echter de tandarts vormt hierop een uitzondering.  Per definitie passen hij en ik niet zo goed bij elkaar.  In Nederland heb ik zo’n 25 jaar dezelfde tandarts gehad. We zijn met elkaar opgegroeid zo’n beetje, hij net van de opleiding, zijn eerste praktijk, en ik, zijn allereerste patientje. Toen was ik nog 11 jaar oud en net rijp voor een beugel. Kortom we snapten elkaar.


Maar deze franse snoeshaan en ik moeten nog wat wennen aan elkaar. Normaal gesproken hou ik wel van licht sarcastische humor… maar niet als ik als bevende onbenul in die stoel zit. Ik vraag nog om een verdoving als er iets zou moeten worden behandeld, waarop hij antwoord dat dat ook wel nodig is omdat ik anders tegen het plafond op zou stuiteren van de pijn.. lekker geruststellend ook..  


Hij vertelt van alles wat er aan de hand is, in het Frans uiteraard met een mondkapje voor. Zo gek, ineens versta ik niet veel meer. Ten eerste de termen.. nooooooiiiiit van gehoord, moest eerst al thuis opzoeken wat een vulling ook al weer was.. een oja erlebnis, want natuurlijk heb je het ooit wel eens gelezen in zo’n ‘libelle-achtig’ blad. Maar eigenlijk wilde ik ook niets meer weten, ogen dicht en ondergaan die hap, des te eerder ben je erweer van af. 

Afin, na de behandeling brandt hij nog even de noodvulling dicht waarbij hij aangeeft dat het wel een beetje kan gaan roken in mijn mond. Tjee wat een lucht, en nu na enkele uren heb ik nog steeds die smaak in mijn mond rondhangen. Bleh. 
Geen ontkomen aan , een kroon is nodig.

Terug aan de balie om de afspraken te bevestigen, klets ik even na over de behandeling. Ben er blijkbaar niet helemaal bij door de ‘nerves’ vraagt de baliemevrouw of ik een ‘dame-blanche’ wil? Huh, ijs denk ik direct. Maar het bleek na herhaling van de vraag over de kleur van de kroon te gaan. Tja.. ook dat leer je niet op franse les.

Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen, en aan de relatie tussen mij en de tandarts wordt gewoon doorgebouwd ( helaas).


Groetjes van een boerin met kiespijn


Wat heb ik vandaag onder andere geleerd: 

Une molaire = een kies
Une premolaire = een valse kies
Deuxième premolaire= de 2e valse kies
Une plomberie = een vulling
Une nerve =  een zenuw
Une couronne= een kroon
Un pansement= een noodvulling
Eenvoudige franse uitleg over het gebit

zaterdag 12 maart 2011

Eten met de jagers...

Het is weer zover….

Alweer ontvangen we een uitnodiging om te eten met de plaatselijke jachtvereniging, ditmaal met hun eigen clubje jagers en aanhang. De geschoten reeën worden verwerkt in een paté en de hazen in de hazepeper, en dat moet op !  Veel wordt er nooit geschoten in het jaar, maar als er al iets te eten valt dan doen ze dat het liefste samen; en ook met ons.

Dat wij ook mee mogen eten komt zo:
Door overname van de boerderij namen wij destijds ook de lokale jachtverhuur over. Daarmee krijg je al gelijk ‘rechten’ op het geschoten wild, althans je mag mee eten…
Waarom eigenlijk groene kleding aan als je
er toch een fluorhesje overheen doet?
Wild is toch kleurenblind... 
De jagers, van het bos achter ons huis, lossen het anders op, ze jagen wel niet op onze grond, ze crossen er met hond en al wel ongevraagd overheen en lossen hun  ‘schuld’ af door 1 keer per jaar een enorme homp (want dat is het en niet anders) wild zwijn bij ons af te leveren. 

Een keer zat ik met mijn vader te kletsen aan de keukentafel, zie ik achter hem over ons gazon 2 reetjes rennen. Ik zeg nog (naïef als ik kan zijn) goh, 2 reetjes en nog wel zooooo dichtbij, dat zie ik niet vaak…. Ik was nog niet uitgesproken of ik had een roedel van wel 50 honden  ook over mijn ‘pelouse’ rennen. Daar ben ik toch wat minder van gecharmeerd…  
A la, de jagers houden de familie wel koest met een flinke bout zwijn (de lekkere reerug zullen ze zelf wel hebben opgekauwd.. toch maar weer eens praten…)

Afin, ik dwaal af.. er zijn dus 2 jagersverenigingen, die van het dorp en de jagers van het bos. De dorpelingen zijn gemoedelijke jagers die er plezier in hebben om met hun eigen vuilnisbakkenhondje te zoeken naar verdwaalde hazen of zwijnen. Of om de door hun zelf uitgezette patrijzen weer op te zoeken… met een hagelpatroon dan he..  Hierbij gaat het vooral om het gezellige drinken na afloop (denk ik he, denk ik…)

De jagers uit het bos zijn een stuk fanatieker echter. Met hun witte bestelautootjes, quads en paarden weten ze van gekkigheid soms niet welke kant ze op moeten. Zijn ze net op deze hoek van het bos, klinkt er geschal in de verte en hup daar vertrekt de karavaan weer.  Aan het keren blazen op de jachthoorn kun je weten wat er op het oog is, 1 keer voor een haasje tot 5 keer voor een wild zwijn. Hoe vaker, hoe groter is het  motto !

Maar goed, de bosjagers zijn niet onze grote vrienden, maar de jagers uit het dorp.. ach ik blijf er toch een zwak voor houden. Moet er ook wel een beetje om lachen, tis ook wel  een beetje triestig om de hele druilerige zondag te wachten op die ene haas en dan ook nog te missen (met zijn 5en…)

Als fondsenwerving doen ze in de meeste dorpen aan maaltijdverstrekking; je koopt een ticket en zo sponsor je de diverse verenigingen. Ons dorp zal wel meer dan gemiddeld  geld nodig zijn voor de jacht want hier hebben ze 2 wervingsacties per jaar.  De ene is de maaltijd, de ander is de plaatselijke viswedstrijd

Knap gênant als je wint met
een gratis deelname kaartje
in je eigen meer.. was niet
de bedoeling...
En u voelt hem al…. Dat gebeurt in ons meertje. Ik vond het wel een goede deal; hun gooien er zo’n 300 kilo forel in, wij gratis meedoen met kans op een prijs (wel ietwat gênant als je ook nog wint..) , gratis maaltijd tussen de middag en het hele jaar nog fijn vissen op de overgebleven vis, want het bijt altijd slecht op de visdag… (goh, jammer dat ze niet happig zijn met 30C)

En als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog jaarlijks 2 uitnodigingen voor de maaltijden. Vanavond mogen we weer gezellig samen eten. Ik zal ze de foto eens laten zien van de forel die we vorige week zondag er uit gehaald hebben. Een joekel van dik 50 centimeter !

Hun maar zeggen dat forel toch na 3 weken doodgaat na de wedstrijd….  Wie het  laatst lacht…

Forel gevangen 5 maart 2011

Groetjes van een  nu nog nuchtere boerin