La coiffeuse

Ok, ik geef toe ik ben een lastige tante. Natuurlijk niet altijd hè, dat zou te gemakkelijk zijn, nee vooral bij de kapper. 

Of eigenlijk NA de kappersbeurt, dan verneem ik pas hoe het model valt en voel ik me onbegrepen en word ik kriebelig. Tijdens het knippen lijkt het altijd nog de goede kant op te gaan, maar na 2 weken weet je het zeker, dit modelletje paste toch niet bij mij. 

Dat wetende snappen jullie wellicht hoe lastig mijn verhuizing naar Frankrijk was. Vind maar weer eens die kapper/kapster die zich jouw ‘moeilijke hoofdhaar en kruinen op rare plekken’ herinnert na  op zijn minst 6 weken…. En dan precies ook nog de fout van de vorige keer kan herstellen zodat je de komende weken met een wat makkelijker vallende coupe rondloopt.

Mon dieu wat was het een helse zoektocht met verschillende verknipte beurten. (Maar goed dat de visite uit Nederland niet meteen meekwam, dan zou je je weer opnieuw hebben moeten voorstellen)

Deze mevrouw lijkt wel tevreden met haar rubber matje
(Het zal toch niet het kapsel zijn?)

Allereerst heb ik in Nederland nog nooit een rubber matje op mijn schouders gekregen, dat ziet er al gelijk technisch uit.. en hoe heet het soort kapseltje nu eigenlijk die ik in gedachten had…

Al die woorden als;  Opknippen, uitscheren, plukjes, boblijn, gelijke lengte achter etc. , op het moment dat je in de stoel belandt ben je sowieso alle woorden kwijt…  

Eigenlijk kun je het de kapper niet eens kwalijk nemen dat jij een dom hoofd krijgt, je weet zelf de goede woorden niet eens…

En dan in het begin de stilte tijdens het knippen…. In Nederland kende je de kapster en ging je verder met de discussie van 6 weken geleden (ook knap trouwens van die kapsters, dat moet  in de opleiding verwerkt zitten..) Maar hier in Frankrijk was er de STILTE.

Gelukkig kom je uiteindelijk zoals in alle overige dingen er weer uit;  dus kom je ook uit bij de goede kapsters die met jouw haar wèl de goede kant uit kunnen. Zo ben ik weer een tevreden Frans kletsend boerinneke met een fijn zittende coupe.Net zoals alle françaises zich 1001 kleurtjes in hun haren laten zetten als ze een feestje hebben. Wel handig; je ziet het haar, en vraagt: “hoe was het feest?” C’est à la mode (t’is in de mode) Ik heb maar besloten om niet met de mode mee te doen.

Maar toch kijk ik wel eens jaloers naar mensen met lang haar wat van achter recht is afgeknipt. Dat leek me nu toch ook zooooo makkelijk bij de kapper, maar ja, dat model staat nu net helemaal niet bij mijn hoofd. Je kunt niet alles hebben hè?

Franse groeten !

Middeleeuwse fysiotherapie?

Fysiotherapie heet hier Kiné... das alvast een verschilletje, de behandelmethodes zijn overigens redelijk gelijk aan die in Nederland. 

Echter... de gespreksonderwerpen komen veelal terug op het favoriete onderwerp; lekker eten. Dus wanneer je naar de fysio gaat, wees dan niet verbaasd als je terugkomt met recepten, adresjes om lekker uit eten te gaan en een dosis wijsheid over wat een fransoos normaal vindt qua eten. 

Vooral dat laatste is interessant, want waar wij in Nederland nogal moeilijk over doen; eenden- en ganzenlever bijvoorbeeld en het eten van orgaanvlees, kunnen ze er hier geen genoeg van krijgen. Brrrr, de schappen van de slagerij afdeling zien er gewoon eng van uit. 

Onherkenbaar maakt het
dat je je wat minder
schuldig voelt
(want het is lekker)

Hoewel.... ik moet toegeven dat ik de heerlijkste, malse spiezen op de barbecue heb gegeten. Het bleek runderhart te zijn. En uit principe koop ik geen ganzenlever, maar ja, als zo'n borrelhapje toch voorbijkomt.. is het toch wel erg lekker. 

Hypocrisie is dus mij ook geheel niet vreemd.

Maar jee, ik dwaal enorm af van de fysio. De allerlaatste behandeling voor mijn schouderpees, mocht ik in de zaal oefeningen doen. Ik had dat in mijn oude dorp in Nederland ook eens mogen doen en dat was best leuk.
De fysio zei nog, welkom in de martelkamer.. en tjee.. wat een glimmend chroom zeg. Alles glom en blonk en zag er hemelschrijend ouderwetsig uit.

De grootste grap kwam nog. Ik mocht plaatsnemen op een bankje om gewichtsoefeningen te doen, je weet wel, op en neer bewegen van je arm met gewichtjes. Echter hier hadden ze een kooi constructie gemaakt zodat voor elke client de katrollen opgehangen konden worden aan de kooi boven je hoofd. Aan een haakje, weer een zakje zand en zo kon je gemakkelijk overal wat ophangen.... lijkt wel de middeleeuwse sportschool. 

Deze zaal was
 eigenlijk al een stuk moderner
dan de mijne...

Ik kon er niets aan doen, ik kreeg een spontane lachbui in mijn eentje in die zaal. Ik zag mezelf er zitten en wilde dat jullie het konden zien en met me meelachten.

Volgende keer eens opzoek naar een modernere praktijk wellicht. Maar feit blijft, in Frankrijk verander je pas iets als het kapot is en niet omdat iets nieuws mooier is. Ook iets voor te zeggen natuurlijk.

Groetjes van een inmiddels beter verklaarde Monique