Aan de deur wordt niet gekocht ! Of toch....

Of ze het ruiken kunnen…. 

Zodra je nieuw bent komen wonen proberen ze zich allemaal voor te stellen en liefst gelijktijdig je wat te verkopen. En er komt blijkbaar heeeel wat aan de Franse deur. Hier leeft de ‘aan-huis-verkoop’ nog erg.

De eerste maand bleek dat we op de route lagen van wel twee diepvriesproductenverkopers, drie kledingverkopers, een schoonmaakproductenverkoper, twee verdelgingsbedrijven en  wat al niet meer… 
Magasin Bleu met zijn kleren kwam als eerste. In een busje vol gestouwde kleren reed de dame huis aan huis, of meer: boerderij aan boerderij. Bij onze buren is het elke maand raak, dan staat ze er weer een half uur terwijl mn buuf de kleren past. Althans dat stel ik me voor, maar ik zie haar hooguit met n nieuwe schort per jaar meer niet eigenlijk.. Maar afin, wellicht drinkt ze er koffie mee want mn buuf ziet er zo ook wel netjes uit.

Na de zoveelste gehad te hebben hing het me de keel n beetje uit al dat volk aan de deur die je liefst vriendelijk afwimpelt terwijl je zelf druk bent.

Dus toen er weer eens een gezette man met een aktetas aan de deur stond terwijl ik al met de jas aan klaar stond om boodschappen te doen werd het me te gortig. Ik opende de deur met een zwaai en zei nog best vriendelijk eigenlijk, dat ik niets kocht en ook best haast had!

Echter de man werd er nog norser door en vertelde me dat hij niet kwam voor de verkoop maar voor de controle…. O….. uh…. Wat voor controle? We waren er immers net n maand dus kon het mijns inziens van ALLES zijn. Hij stelde zich voor en dat alleen al klonk toch wel erg officieel in mn oren. Hij noemde de Prefectuur (Ai….) en ook iets wat me nietssss zei: Installation Classé… en hij noemde ook mn naam, mevrouw Houizot. Ah dat was het moment, want ik ben niet mevrouw Houizot dus, kon hij wel weer weggaan hoopte ik…

Toen ik dat zei werd het eigenlijk nog alleen maar erger. Want waarom wist hij niet dat mevrouw H er niet meer woonde (Duh..)

Afin door mijn fantastische Frans begreep hij al snel dat hij mij nog heel wat uit te leggen had en maakte een vervolgafspraak voor de controle en voor de overschrijving van het bedrijf op onze naam officieel bij de juiste instantie. Uiteraard vroegen wij ook direct zelf na wat Installation Classé was en wat het voor ons zou gaan betekenen zo’n bezoek. Het bleek te gaan om een soort van milieuvergunning voor ons bedrijf, o.a. hoeveel dieren mag je houden maximaal op onze plek en aan welke voorwaarden moet je bedrijf bestaan qua brandpreventie, elektriciteit, opslag etc. De regelgeving voor een bedrijf als de onze zijn strakker geregeld dan een ander met minder dieren. (een kalkoen telt x 3 !)

En hieraan gekoppeld is dus ook je Droit d ‘Exploiter, dus in feite je bedrijfsbestaansrecht…

Kortom de Monsieur en wij zijn aan elkaar gewend geraakt en hij heeft ons fantastisch geholpen met de administratieve rompslomp. Die daardoor sneller ging dan ooit ! Merci.

Eens per 3 jaar komt hij een relatief onverwachte controle doen. Deze gaat dan over de mestbonnen, de opslag, de puntjes op de i zeg maar…

Pfff dus de laatste bonnen zijn als een speer getekend en de inkt van de laatste bewerkingen op het land was net droog toen hij vanmorgen weer arriveerde. De koffie ging erin als koek,  (die hoeven de Fransozen ´s morgens toch niet, scheelt gelijk weer) de enquête werd ingevuld en de mestbonnen werden snel bekeken. Daarna een rondje over het erf en het zat er weer op.

Uiteraard met de nodige opmerkingen van wat veranderen gaat voor de volgende keer, maar daar hebben we dan weer 3 jaar de tijd voor om daar aan te wennen dus dat gaat lukken. De zaken die nog geregeld moeten worden zijn niet van een ingewikkeld niveau dus ook daar kunnen we mee aan het werk.

Met een zwaai naar de auto bij het wegrijden van de controleur haastten we ons naar binnen voor een vette plop want of je het nu wil of niet, het zorgt toch altijd een beetje voor wat stress.

Maar feit is dat onze perceeladministratie nu weer ‘Nickel’ is!

Na 3 x proberen gaf hij het op...