Bij Maria rechtdoor, daarna 3e Jezus links, volgende kruis rechts...
dit zou een wegbeschrijving kunnen zijn in Frankrijk.
Nergens (nee ook niet in Limburg) tref je zoveel Maria beelden en kruizen aan dan in Frankrijk. Persoonlijk vind ik het erg mooi om te zien, dit stuk cultuur.
Vroeger had iedere welgestelde familie zijn 'eigen' kruispunt. Letterlijk dan. Afhankelijk hoeveel geld ervoor werd uitgetrokken werd het kruis, klein of groot neergezet, met of zonder omheining en ook de materiaalkeuze was erg afhankelijk van smaak en geld. Zo zie je hier veel kruizen gemaakt van leisteen (echt streekgebonden) maar natuurlijk ook van hout (want we zijn niet allemaal welgestelden immers).
Zo kun je ook Maria aantreffen in het wit, blauw of verweerd...
Ook de Calvarieën zijn hier veel te vinden. Beeldengroepen die de kruistocht van Jezus uitbeelden. Sommigen zijn echt heel uitgebreid verbeeld.
Morgen ga ik weer op pad, 2e kruis links, 1e Maria rechts !
In ons dorp is een postkantoor natuurlijk al lang niet meer rendabel. Dus springt het gemeentehuis bij.
In de hal zit dus een balie met de postkantoormedewerkster, in dienst van de gemeente (lees; een baan voor het leven).
Tot voor kort was dit een wat oudere dame die het maar moeilijk had met de voortschrijdende techniek. Ze kreeg zowaar nog een computer voor dr kiezen, zo net voor haar pensioen !! Ja ja, dan duurt het lang hoor om een postzegeltje af te rekenen.... Afin, de dame met pensioen.
Nu zit er een lieftallige dame (moeder van een meisje uit onze dochter haar klas) voorheen werkzaam bij de bakker (lees; Kent alle maar dan ook alle nieuwtjes en roddels van het dorp...). Nu dacht ik met mijn bekrompen Hollandse geest dat postzegels halen nu sneller zou gaan.
Maar nee, waarom ook, ik zit in Frankrijk. Geen haast, pas de stress (geen stress)Het praatje duurt nu een keer zo lang (want het is gezellig) en de postzegels per computer inboeken is niet een logisch tafereel, wat het weer langer laat duren.
Want tot grote schrik van de franse dame, kost een postzegel 'economique' (normaal goedkoopste zegeltje, want het duurt een dag langer dat hij aankomt) nu 1.35 euro naar Nl. En als je een zegel Prioritaire koopt, (met voorrang, dus sneller) kost het maar 0,70 euro.
Alle werknemers van het gemeentehuis werden uitgenodigd om het scherm te bekijken en om ooohhhhs en aaaahs uit te slaan hoe dat nu mogelijk was.
Van de schrik bekomen, reken ik de zegels af met een cheque en factuur. Ai ai ai, dat gaat nog meer tijd kosten, want het chequenummer moet in zijn geheel worden ingeklopt op de computer. En het begint met iets van 6 nullen....
L'administration Francaise staat bekend om zijn complexiteit.
Deel 2 volgt ongetwijfeld.
Soms stijgt roem je naar je hoofd…. Natuurlijk niet als je met je hoofd boven de mestput hangt of als je de kippenstallen schoon boent, nee dan moet ze werken, de boerin.
Maar soms komt er zomaar een dag met een gouden randje, dan schittert ze, de boerin.
Mark (regie) en Jack (camera en geluid)
Zo ook afgelopen zaterdag. Door een grappige oproep op een Frans forum werden we ineens van boerin, actrices, figurerend in een Fiets programma wat op RTL 4 zal worden uitgezonden: Go Cycling. Lachend gaven we ons op en nog grappiger werd het toen bleek dat we ook nog werden uitgenodigd.
Maar zo snel als het grappig was, zo snel kan je het lachen ook vergaan. Want wat trek je dan eigenlijk aan? Interessante vraag voor drie dames… dus met zijn drieën naar Rennes winkelen, want zo’n ‘minute of fame’ moet er wel leuk uitzien toch? En het werd ineens toch wel serieus, telkens die e-mails met details. Bbbbbbbrrrrrrrrrrrr.
En hadden we net kleren gekocht, kwam de volgende email, geen blokjes of streepjes graag. Ai nu moet er al weer geshopt worden, want natuurlijk was dat net wat er gekocht was. Ook geen decolletés zichtbaar, geen korte rok… en ik dacht nog wel dat het om de kijkcijfers zou gaan… Afin, uiteindelijk strak in de kleren er naar toe.
Persmuskieten
Als je al niet nerveus was dan werd je het ter plekke want de pers was er al (er gebeurt natuurlijk niet veel in zo’n minidorpke op het platteland en als er iets gebeurt moet het natuurlijk in de krant) Kortom de vuurdoop; Een heus interview over wat hoe en waarom. Tja dat wisten wij natuurlijk ook toen nog niet precies, maar het is tv dus doe je mee…en lult er maar gewoon over.
O ja het was een fietsprogramma, de fietsen werden klaargezet en hop FIETSEN ! De bedoeling was natuurlijk dat we de hele route op de fiets zouden afleggen, maar ja het is tv, dus lijkt dat maar zo….
Wel fijne fietsen overigens (Trek, reclame he, tis voor RTL).
Een van de 236 sluisjes
Langs het kanaal van Nantes naar Brest ligt het fietspad, met tig sluizen (236 om precies te zijn en elke sluiswachter heeft een tuintje, er is onderling een competitie wie de mooiste heeft…nutteloze weetjes maar doet het leuk op tv ).
De eerste 2 kilometer hebben we in totaal zo’n 5 x afgelegd. Heen en weer en nog eens etc. Op een gegeven moment krijg je toch een enorme hekel aan zo’n schijtkanaal… gek hè?
Maar dan nog, tis tv dus ‘keep on smiling’ en blijf vooral spontaan !
Daarna had de productieploeg nog een leuke verassing voor de 3 boerinnendiva’s, een heus boomavonturenpark, ja u leest het goed, een avonturenpark in de bomen. Kortom een parcours afleggen op hoogte met zo’n super charmante gordel en dito helm. Daar gaat de ‘fame’, want dat ziet er natuurlijk niet uit, of juist wel op tv…. Een van angst vertrokken gezicht onder de helm, met een gillende stem van collega boerin op de achtergrond. De presentator Eric Bouwman was de grootste held, hij hielp ons erdoor heen en doorliep het parcours in no time zelf. Bravo Eric !
Als ik nu ergens niet benieuwd naar ben hoe dat er uit ziet in de eindmontage is het wel dit item…
Het avonturenpark..brr
Josselin
Al met al duurde de opnamedag bijna 11 uur, maar we hebben wat afgelachen met zijn allen. Ook al blijft er van het item maar een minuutje of wat tv over, het was een super ervaring.
De volgende dag wordt de boerin weer gewoon wakker op de boerderij, ligt er weer een berg werk klaar (want ze was er 2 dagen niet) en kijkt ze lachend terug op wat ze heeft meegemaakt.
Soms kijk ik naar Blik op de Weg van de Avro. Daar worden meestal ‘doodbrave’ burgers achtervolgd door agenten die ze staande houden na een snelheidsovertreding of erger. Dan stapt de agent vriendelijk op de man (meestal zijn het mannen, gek eigenlijk) af en begint een praatje over de geconstateerde overtreding (want het zijn en blijven dienaars van de wet). Meestal verloopt het gesprek redelijk prettig, een enkele keer komt er een scheldkanonnade van de aangehouden partij. Ik verwacht dan altijd stevige taal terug van oom agent, maar nee, het blijft een rustig gesprek. (Goed getraind in mediation denk ik….)
Hoe anders gaat het in La France. Helaas hebben we inmiddels enkele ervaringen opgebouwd… ook niet iets om trots op te zijn hoor, maar we blijven mensen…
De eerste keer was gelijk in het eerste half jaar. Gauw wat agrarisch materiaal kopen in Châteaubriant, winkel in (niet te krijgen) winkel uit, hup naar de volgende. Ik keurig in de gordels, en je begrijpt het al: Rutger was het ‘vergeten’.
En rotondes zijn een Franse uitvinding, en wel hierom: Je kunt er perfect iemand mee aanhouden, geen ontsnappen aan. Dus al rijdend op de rotonde; FFIIIIIIIIIIIIEEEEEEEEEETTTTTTTTTT, oom agent blaast de fluit ! En gebaart resoluut naar de eerste afslag. Alwaar een 2e oom agent zich verdekt had opgesteld en uit het niets opduikt. Kortom: ziet er niet best uit. De agenten wel overigens; keurig hoge zwarte rijlaarzen (waarom is ons nog steeds een raadsel , maar ja een auto noemt men ook wel een stalen ros…) en perfect gesneden tenue. Het lijkt wel Haut Couture van Jean Paul Gaultier . Daar kan de Nederlandse agent met zijn flodderige boezeroen niet tegen op.
Maar het werkt !, en wel op je zenuwen ! En het dwingt ook respect af, ook al omdat ze er over het algemeen niet echt vriendelijk bij kijken. Later blijkt dit een goed getrainde gezichtsspier te zijn, die erna regelmatig uit de plooi valt, maar de toon wordt zo wel direct gezet !
De tweede keer dat we oom agent mochten begroetten in functie, was op onze laatste vakantie. Het begon al net na Nantes (en dat is al erg dichtbij dus) FILE ! FILE, FILE. Tjee, en we moeten nog een eind…. Kaart op schoot, want GPS geeft geen binnendoorweggetjes. En warempel er komt een handige binnendoorweg over niet al te lange tijd.
Dus toen het bord (ver weg nog wel) in beeld kwam, hing Rutger de auto even handig naar rechts, om goed te zien of dat de juiste afrit was. Gelijk terug natuurlijk want…. Er stond gendarme op de afrit. Uiteraard was het ons noooooooiiiiiiitttt de bedoeling geweest om de vluchtstrook te gebruiken om eerder uit de file te zijn ;) . Maar dat wilde oom agent graag even met ons bespreken want we werden er subiet uitgehaald.
Sjonge jonge, net 50 kilometer van huis en al extra oponthoud. Weer gezicht strak in de plooi, strak in het pak, rijlaarzen hoog opgetrokken… ai ai. Gelukkig autopapieren en verzekeringsbewijs in orde. Alleen weer een Nederlands rijbewijs getoond… ai ai dat wordt lastiger voor oom agent. Hij vertelde ons direct dat het eigenlijk 3 punten aftrek zou zijn… wij braaf knikken.
Toen streek hij blijkbaar over zijn goed gesteven overhemd en liet ons doorrijden, na de
fikse waarschuwing. Daar kwamen we weer eens goed onderuit. Ik ben benieuwd of de
auto’s voor en achter ons hetzelfde meemaakten..
Dat is dan wel weer mooi van de fransen.
De eerste keer had Rutger ook al mazzel, het was de week van de veiligheid en iedereen die een boete had gekregen kon zich presenteren met de bon op een lezing over veiligheid. Dan werd de bon met puntenaftrek vernietigd. Kijk dat is denken in oplossingen !
Of het echt werkt weet ik niet; achter Rutger zat die avond, te midden van alle hoge politiefunctionarissen een man met een enorme
Zoals jullie in mijn laatste blog hebben kunnen lezen is paddenstoelen zoeken een nationale hobby. Net als de andere hobby: DE JACHT ! Welnu een combinatie van die twee levert de volgende komische situatie op:
Een aantal vrienden gingen samen op jacht, het was guur weer en ze zagen niet veel wild en geraakt werd er ook niks. Maar tegen de tijd dat ze naar huis wilden gaan zei de ene jager tegen de ander dat hij wat in het veld zag, een eindje verderop. De ander zag geen wild en vroeg wat hij gezien had. De ander nam de vriend mee naar wat hij gezien had; een heel stuk vol met paddenstoelen. Hij was uitgelaten dat de dag hem toch nog wat opleverde en ging gauw zijn mandje halen om de paddenstoelen in te stoppen. Natuurlijk vroeg de vriend of hij zeker wist dat deze eetbaar waren, maar de ander bevestigde het. Hij dacht zeker te weten dat dat zo was.
Kortom de mand werd afgeladen vol gestopt en bij thuiskomst bereid door de vrouwen. Wel vonden ze de smaak allemaal lichtelijk bitter. Maar last hadden ze er ook niet van. De maaltijd was zo overvloedig dat de hond er nadien de resten van mocht opeten.
Na nog wat toetjes en wijntjes na, nam het gezelschap afscheid van elkaar. Bij het afscheid nemen zagen ze dat de hond dood lag... zouden dan toch de paddestoelen giftig zijn geweest? Ze hadden het immers niet nagevraagd. Allemaal kregen ze op slag last van 'vage buikklachten' en leek het hun raadzaam om naar de eerste hulp te gaan.
Dus de hele bubs als een speer naar de eerste hulp. Daar gekomen vroeg de arts als eerste naar het gegeten exemplaar. Ja, die hadden ze niet bewaard, alles was de pan in gegaan !
Niet zo handig voor de arts, maar het verhaal van de hond gaf de doorslag om ze door te verwijzen naar het Anti gif centrum in St Nazaire, ze konden zich daar met zijn allen melden, hospitaal zou ervoor zorgen.
Dus weer met zijn allen doorgereden naar St Nazaire. Weer werd gevraagd om een exemplaar te tonen van het gegeten ding; weer werd hetzelfde gezegd. Nu werd niets aan toeval overgelaten en bij iedereen de maag gespoeld.... eind goed al goed zou je denken. Ze dachten toen nog van wel...
Thuis gekomen van een heftige middag, kregen ze bezoek van een buurvrouw verderop. Ze verontschuldigde zich hevig, maar ze had die middag de desbetreffende hond voor de auto gehad en had hem aan de kant gelegd. Omdat er zoveel bezoek was, en ze de gezellige middag niet wilde verknallen wilde ze nu graag tekst en uitleg komen geven wat er met hun hond gebeurd was.
De moraal van dit verhaal: bak niet gelijk al je paddenstoelen, bewaar er maar een paar, voor je weet maar nooit !!
Ik vond het een geweldig verhaal, en heus waar echt gebeurd.
Groetjes, Monique
Ik vind het geweldig, terug naar de basis. Waarom elke keer iets nieuws verzinnen als het oude nog gewoon gezellig en leuk is. De fransen zijn er meester in, maar dan ook op alle terreinen.
Kastanjes werden en masse gezocht in de bossen. Iedere familie heeft of kent zijn eigen 'geheime' plek. Gelukkig hebben we een franse vriend die me uitnodigde om Châteignes te zoeken. Want dat zijn het eigenlijk, tamme kastanjes. En niet de wilden want die zijn niet te eten. Maar op potjes staat altijd Marrons (wilde kastanjes) want dat staat mooier: Marron glacés. Vraag me niet waarom, maar de fransman verzint het ter plekke.
Nadat de "kastanje zoektijd" weer is beëindigd, begint voor de doorgewinterde fransoos een nieuwe uitdaging: paddestoelen zoeken. God ik zou het niet aandurven om zo'n een of andere boleet te plukken, maar gezien de hoeveelheid auto's en mensen met van die koddige gevlochten manden, ben ik de enige. Zo ook mijn franse held. Ook hij ging plukken (illegaal weliswaar want het grootste bos (achter ons huis) verkoopt oogstvergunningen, en dat is lang zo leuk niet plukken hè, als het geld kost...)
Kortom de pluk ging beginnen en ik stond al in de startblokken, want ook dat heet inburgeren immers. Maar dit keer mocht ik niet mee... de plek was zeeeeeer geheim. God wat doen ze serieus over deze paddestoeltjes zeg. Afin, wel kreeg ik de belofte dat bij zijn overlijden ik van de notaris een route en plattegrondje zou krijgen van de plukplek !! Ha ha, dat dan weer wel.
Toen hij terug kwam met een tas vol cantharellen werd ik stil, ik vind die namelijk erg lekker. En in de supermarkt niet te betalen voor die hoeveelheid die hij bij zich had. Ik geloof dat ik zijn belofte maar op schrift ga vastleggen en hem ga smeken het niet moet vergeten om het voor zijn dood op te schrijven, mjam mjam.
Daarnaast vertelde de boswachter me, dat alle boleten die er te vinden waren eetbaar zouden moeten zijn. En dat er talloze specialisten in het dorp woonden om te zeggen wat ik in mijn mandje zou hebben.
Ook de apotheken zijn behulpzaam hierin. Maar zie je mij aankomen met mijn mandje? Ik als achterlijke gladiolerige hollandse die niet weet wat ze kan eten? Volgens mij ben ik dan ook de enige die de apotheek daarvoor gebruik.
Ook back to basic is de accordeon, ja mensen de accordeon, je weet misschien wel zo'n trekorgel. Bij elk feest is hij aanwezig, iemand speelt, een ander (maakt niet uit wie wat of hoelaat) staat op en gaat zingen (maakt zelfs niet uit hoe zuiver of vals) en geloof het of niet, iedereen haakt in en zingt luidkeels mee....
Waarom een band inhuren als het zo ook kan. Minstens net zo gezellig en stukken goedkoper.
Ook de Calvarieën zijn hier veel te vinden. Beeldengroepen die de kruistocht van Jezus uitbeelden. Sommigen zijn echt heel uitgebreid verbeeld. 
