De negen levens van onze kleine kat

Dat onze kleine kat minstens de 9 befaamde levens heeft heeft hij vandaag wel bewezen.

Eerst een beginnende ochtend vol puberstress omdat de kaartverkoop startte van One Direction in Parijs. Een stroomstoring, een vastlopende site en een lange wachtlijst overleefd hebbende, met de veelbelovende tickets in the pocket, hoopte ik op een verdiende relaxte middag. 

Nog gauw het befaamde 'boodschapje voor morgen' halen, bracht echter, geheel onverwacht, nieuwe stressmomenten met zich mee.

Het eerste moment was, dat op de hoek van de straat de auto mij toeschreeuwt om nu toch echt te tanken !!!! 
Goh, ik had nog nooit deze in rood uitgevoerde tekst door mijn beeldscherm zien flashen..  Dit zaait direct wat meer paniek in mijn lijf omdat ik toch hoop de pomp te kunnen halen. 

Het effect op mij is dat ik nog wat harder ga rijden met in mijn achterhoofd de verwachting dat, als ik zonder benzine kom, ik in elk geval langgggg kan uitvieren... ik weet het, ik weet het. Klinkt compleet stupide, maar rationeel kun je me dan ook al lang niet meer noemen. 

Kortom met een aardig gangetje rij ik het pompstation binnen en ben dan best ingenomen met mezelf dat ik deze etappe in elk geval gehaald heb, niet wetende dat er een volgend stressmonster op de loer lag. 

Er zijn nog meer auto's aan het tanken en net als ik de slang in mijn auto stop hoor ik ineens een zachte 'Miauw'. Huh, bij het pompstation is nooit eerder een kat gespot dus kijk ik verbaasd om me heen. Geen kat te bekennen en het gemiauw hoor ik ook niet meer. Ik werp nog wel even een blik achter in de kofferbak of een van onze katten toevallig niet meegelift was. Niks te bekennen, gelukkig. 

Erna draai ik de parkeerplaats van de supermarkt op, stap uit, en hoor het weer.. vlakbij mijn auto een echte MIAUW, zacht maar ik voel me behoorlijk paranoia worden als ik niks zie. Op de knieën naast de auto. 

"Het zit knielend op het natte asfalt in de stromende regen en het roept Poes Poes"

Je ziet mensen kijken... die spoort niet.. volgende wiel.. .Poes Poes... weer die wenkbrauwen.. 

Nu is er een echt inwendig stress dilemma in mij aan het opkomen.. ok ik ben NIET gek! Ok ik moet echt die paar boodschappen hebben (8 kilometer niet voor niets gekacheld immers) en de kat komt niet te voorschijn... 

En wat als hij wel komt als ik binnen ben? Gekmakend moment. 

Ik hol zo snel ik kan de super binnen, weer die talloze mensen, die 'zo wie zo' al een lange Nederlandse vrouw aangapen, achter me latend. Ik klos op mijn hakken rennend de winkel door, graai de boodschappen en ga, me verbijtend, in de rij staan. Oog houdend op de onderkant van mijn auto. Nog niks te zien.. zit hij er nog? Schiet toch op mensen !! 

Eindelijk kom ik weer bij de auto, in de buurt nog geen kat te zien. Ik hoop en hoop en praat ogenschijnlijk tegen een auto.. ik zeg tegen de kat dat we naar huis gaan en dat hij vast moet houden. Ondertussen ben ik heel blij dat de Fransen geen Nederlands kunnen. 

Nu rij ik rustiger, ook de rotondes rij ik veeeel rustiger.. en ik praat hardop tegen mijn kat, door de bodem van de auto heen... 
Ik kijk in de achteruitkijkspiegel of ik hem niet verlies onderweg. 

In gedachten rij ik rond met een verbrandende kat van de uitlaat. De 8 kilometer gaat nu verder zwijgend terwijl de heenweg zo luidzingend was geweest. Arm beest, als je er nog hangt tenminste...

Thuis zie ik direct de zwarte poes zitten, dìe is het dus niet denk ik, maar de andere twee kleintjes komen niet. O, nee.. ik heb er toch geen twee onder zitten alsjeblieft.. 

Dan komt de oude met de andere kleine aan. Ik zie welke mist.. de stoerdere natuurlijk, die ook wat afstandelijk is naar vreemden.
Ik roep nog eens hard en dan komt hij! Onder de auto uit op me af lopen. Hard. Ik pak hem op en bevoel en bekijk.. verwonderd ook, want hem lijkt alles goed. 

Hij drukt zich tegen me aan en kruipt omhoog, snoetje in mijn hals en bibbert, heel erg. 
Och, wat kun je veel houden van zo'n dapper klein ding! En zo blijkt een boerinnetje wat vroeger niet van poezen of katten hield ineens katten troost te kunnen bieden.

Van boerin tot katten-trooster 


PS: De kat heeft zichzelf vandaag door zijn wereldreis de naam Columbus gegeven

Interieurdesign in etappes

Ergernis van de dag:

Ik had de buitenkant van de Paxkast van Ikea al af toen ik de bijbehorende lampjes erboven wilde monteren. In het eerste doosje zaten keurig 4 schroefjes en moertjes (nou ja.. minuscule dan) en een beschrijving dat ALS je een kastdeur ervoor wilde plaatsen DAN zou je de verhoging moeten gebruiken. Die zat er ook bij (handig van Ikea) maarrrrrr de schroefjes om die weer vast te maken waren niet bijgesloten omdat dit natuurlijk OPTIONEEL was. GRRRrrr. Afin het midden van de kast gezocht en de verhoging dan maar zelf er erin geschroefd. 

Nog een heel gedoe in mn eentje om èn de kast èn dat kreng èn de schroefjes te plaatsen. Maar ik slaagde erin. Toen de 2e kast, lampke uit de doos... waar is het zakje met minischroefjes en miniboutjes??? Noppes Nada Niks ! K !!

Echter je kunt ze ALTIJD bellen van Ikea he als je wat mist. Ik dacht, kom ik doe dat eens. Een tiedeldiedeltoon en een optie menuutje waar ik driftig op drukte. En toen kwam de boodschap dat je dit via de site moest doen, menuutje zus en menuutje zo….. slik…

Dus via de site, menuutje zus en menuutje zo ingedrukt et VOILÀ het invul formulier. Alles ingevuld wat nodig was aan referenties van de kassabon (4 codes in totaal) en toen op verzenden gedrukt.

Wetende dat er al op stond dat zoiets MINIMAAL toch 7 werkdagen kan gaan duren, en ik niet helemaal koekoek ben, dacht ik dat met 2 in plaats van 4 minischroefjes en minimoertjes zo’n lampke ook wel bleef zitten op de verhoging. Dussss de andere kast ook geschroefd en toen kwam het moment suprême de lampjes gingen op de verhoging.

Correctie: de battle begon met de lampjes. Hoewel ik gezegend ben met lange slanke vingers  was dit toch echt Aziatisch priegelwerk zeg… Na me flink verbaal uitgeleefd te hebben op die priegelprutschroefjes en dito moertjes zat de boel erop gemonteerd.

Apetrots was ik ! Toch maar zelf geflikt (met ok een beetje hulp van mn boer bij het vasthouden zodat ik het priegelprutswerk kon doen)

Nu het zakje opzoeken van het doorverbindsnoertje. En jawel hoor !! Ze maken die krengen gewoon TE KORT !! want wie bedenkt toch ook dat dat lampje leuker staat in het midden van de kast? Ik ben vast de enige….. Gloeiende gloeiende…

Dus de schaar erin, doormidden en morgen een kroonsteentje en een extra stukje draad ergens opsnorren hier.

Leuk zo’n interieurprojectje…..

O ja, er kwam keurig een mail terug van Ikea wat de referentienummers waren van de schroefjes en de moertjes. En aangezien die niet los vermeld staan op mijn montagebijsluiter kunnen ze die dus niet los versturen… Nou JAAAAA dusssss blij dat ik zelf al een crea-bea oplossing gevonden had.. inmiddels branden beide lampjes naar mijn zin.

Nu nog een keertje terug naar Ikea voor de kastdeuren want die waren zo nieuw dat ze er nog nèt niet waren toen wij langswaaiden (2 dagen later dus wel blijkt uit hun website) GREAT

Ach het wordt vast prachtig! 

Aan de deur wordt niet gekocht ! Of toch....

Of ze het ruiken kunnen…. 

Zodra je nieuw bent komen wonen proberen ze zich allemaal voor te stellen en liefst gelijktijdig je wat te verkopen. En er komt blijkbaar heeeel wat aan de Franse deur. Hier leeft de ‘aan-huis-verkoop’ nog erg.

De eerste maand bleek dat we op de route lagen van wel twee diepvriesproductenverkopers, drie kledingverkopers, een schoonmaakproductenverkoper, twee verdelgingsbedrijven en  wat al niet meer… 
Magasin Bleu met zijn kleren kwam als eerste. In een busje vol gestouwde kleren reed de dame huis aan huis, of meer: boerderij aan boerderij. Bij onze buren is het elke maand raak, dan staat ze er weer een half uur terwijl mn buuf de kleren past. Althans dat stel ik me voor, maar ik zie haar hooguit met n nieuwe schort per jaar meer niet eigenlijk.. Maar afin, wellicht drinkt ze er koffie mee want mn buuf ziet er zo ook wel netjes uit.

Na de zoveelste gehad te hebben hing het me de keel n beetje uit al dat volk aan de deur die je liefst vriendelijk afwimpelt terwijl je zelf druk bent.

Dus toen er weer eens een gezette man met een aktetas aan de deur stond terwijl ik al met de jas aan klaar stond om boodschappen te doen werd het me te gortig. Ik opende de deur met een zwaai en zei nog best vriendelijk eigenlijk, dat ik niets kocht en ook best haast had!

Echter de man werd er nog norser door en vertelde me dat hij niet kwam voor de verkoop maar voor de controle…. O….. uh…. Wat voor controle? We waren er immers net n maand dus kon het mijns inziens van ALLES zijn. Hij stelde zich voor en dat alleen al klonk toch wel erg officieel in mn oren. Hij noemde de Prefectuur (Ai….) en ook iets wat me nietssss zei: Installation Classé… en hij noemde ook mn naam, mevrouw Houizot. Ah dat was het moment, want ik ben niet mevrouw Houizot dus, kon hij wel weer weggaan hoopte ik…

Toen ik dat zei werd het eigenlijk nog alleen maar erger. Want waarom wist hij niet dat mevrouw H er niet meer woonde (Duh..)

Afin door mijn fantastische Frans begreep hij al snel dat hij mij nog heel wat uit te leggen had en maakte een vervolgafspraak voor de controle en voor de overschrijving van het bedrijf op onze naam officieel bij de juiste instantie. Uiteraard vroegen wij ook direct zelf na wat Installation Classé was en wat het voor ons zou gaan betekenen zo’n bezoek. Het bleek te gaan om een soort van milieuvergunning voor ons bedrijf, o.a. hoeveel dieren mag je houden maximaal op onze plek en aan welke voorwaarden moet je bedrijf bestaan qua brandpreventie, elektriciteit, opslag etc. De regelgeving voor een bedrijf als de onze zijn strakker geregeld dan een ander met minder dieren. (een kalkoen telt x 3 !)

En hieraan gekoppeld is dus ook je Droit d ‘Exploiter, dus in feite je bedrijfsbestaansrecht…

Kortom de Monsieur en wij zijn aan elkaar gewend geraakt en hij heeft ons fantastisch geholpen met de administratieve rompslomp. Die daardoor sneller ging dan ooit ! Merci.

Eens per 3 jaar komt hij een relatief onverwachte controle doen. Deze gaat dan over de mestbonnen, de opslag, de puntjes op de i zeg maar…

Pfff dus de laatste bonnen zijn als een speer getekend en de inkt van de laatste bewerkingen op het land was net droog toen hij vanmorgen weer arriveerde. De koffie ging erin als koek,  (die hoeven de Fransozen ´s morgens toch niet, scheelt gelijk weer) de enquête werd ingevuld en de mestbonnen werden snel bekeken. Daarna een rondje over het erf en het zat er weer op.

Uiteraard met de nodige opmerkingen van wat veranderen gaat voor de volgende keer, maar daar hebben we dan weer 3 jaar de tijd voor om daar aan te wennen dus dat gaat lukken. De zaken die nog geregeld moeten worden zijn niet van een ingewikkeld niveau dus ook daar kunnen we mee aan het werk.

Met een zwaai naar de auto bij het wegrijden van de controleur haastten we ons naar binnen voor een vette plop want of je het nu wil of niet, het zorgt toch altijd een beetje voor wat stress.

Maar feit is dat onze perceeladministratie nu weer ‘Nickel’ is!

Na 3 x proberen gaf hij het op...