Gat-in-de-marktkip

Oftewel het zelfbenoemde nieuwe duurzame kipconcept van For Farmers: 

Het Gildehoen 

Dierwelzijn.. antibioticareductie... wat een mooie commerciële termen zijn het geworden. Althans dat zou niet zo moeten zijn, maar de markt is niet gek. Als dat is wat de consument wil dan komt het er, althans… er komt dat plakkertje op. Dan verkoopt het immers beter. En daar draait het allemaal om in de vleesindustrie.

Natuurlijk ontken ik niet dat elke verbetering in de normale industriekippenstal een verbetering inhoudt ten behoeve van dierwelzijn en kan leiden tot antibioticareductie. Maar ik zie ook dat er wel erg weinig verandert voordat het al een plakkertje krijgt met de tekst: grotere dierwelzijn en minder antibiotica. Tuurlijk technisch gesproken klopt het, alleen het haalt zo weinig aan. Om je daar nu voor op de borst te kloppen gaat me iets te ver.

Paar baaltjes stro.. beter echt stro
en opstrooien dan krabben ze pas

Gossie de kip mag nu leven tot 49 dagen voor het gewicht bereikt is van 2,2 kilo (reken even mee he..) en het gaat maar liefst nu met 15 dieren op de m2… wauw… 

O ja, er zit ook nèt iets méér kiparoma in, waardoor het die typische kipsmaak krijgt… 

Ga toch weg… met 49 dagen opfok? En op bijna dezelfde manier gehouden als ervoor? Echt niet… Langzaam groeiende rassen nemen ze bij de Gildehoen van For Farmers maar dan moeten ze wel in 49 dagen 2,2 kilo wegen.. ach als de consument erin trapt is het mooi.. toch? 

Het is toch geen vergelijk met de veel meer diervriendelijke Franse Label Rouge kip, niet qua ras of houderij en niet qua smaak PUNT

Mensen wordt wakker en eet bewuster !

Frans boerinneke

Frans kerstpakket

Hoeraaaaaaaaa we zijn bijna weer toe aan een nieuw jaar ! Nou ja… hoera… T’gaat ook wel ontzettend snel  voorbij zo’n jaar.

Wel even wennen in La France is de hoeveelheid eindejaarskadootjes waarmee je wordt overstelpt. Het eerste jaar wisten we natuurlijk van niets en waren we aas voor iedereen die iets te verkopen had in de hoop dat we natuurlijk niet goed genoeg Frans spraken om ze af te wimpelen. Dat was een vergissing van ze uiteraard haha.

Maar afin, ze waren de beroerdsten niet en vroegen of we een eindejaars presentje wilden. Denkend aan de Nederlandse maatstaven wat betreft  kerstpakketten voor klanten, knikten we beiden direct. Dromend van een zalige paté of een rillette, of gewoon alleen al een ouderwetse fles wijn  zou toch al leuk zijn in het land waar de alcoholconsumptie toch behoorlijk hoger ligt dan in Nederland (qua wijn dan…)

Hup vertegenwoordiger naar buiten, terug naar de auto. Hij bleef best lang weg ..

Toen hij terugkwam had hij een bureaulegger in zijn handen met erbij een reuze leuke pocket agenda…  nou ja… we kenden hem ook niet zo goed en hadden niets gekocht immers.

De score tot nu toe 2011

Toen de andere week deze geschiedenis zich herhaalde bij de vaste contactpersoon van de coöperatie keken we elkaar even schichtig aan.. dit keer zou het vast een fles worden, of een kistje wijn (we doen immers intensief zaken met elkaar). Weer naar de auto terug… en u raadt het al… Een bureaulegger en een leuke flexibele zakagenda… een gegeven paard mag je immers nooit in de bek kijken dus keken we uiterst dankbaar.

In de aanloop van onze eerste kerst hebben wij zo maar liefst 12 bureauleggers en 8 agenda’s gescoord.. zeg maar eens vriendelijk nee he… als je het niet zeker weet wat ze gaan brengen en je durft ook niet ondankbaar te lijken ook.

Het jaar erna hebben wij hiervan geleerd en na enkele exemplaren (handig voor de kippenstallen, kantoor en lekker stevig om te versnijden voor school) kunnen we nu heel charmant bedanken voor dit genereuze gebaar.

Wel mis ik dan eens een onvervalste Hollands kerstbroodje…

Franse Groeten

Monique

Bed farting is very dangerous....

Do  you fart in bed? If this story doesn’t make you cry for laughing so hard, let me know and I’ll pray for you.

This is a story about a couple who had been happily married for years.  The only friction in their marriage was the husband’s habit of farting loudly every morning when he awoke. The noise would wake his wife and the smell would make her eyes water and make her gasp for air. Every morning…..  She would plead with him to stop ripping them off because it was making her sick. He told her he couldn’t stop it and that it was perfectly natural. She told him to see a doctor, she was concerned that one day he would blow his guts out.  The years went by and he continued to rip them out. 

Then one Christmas morning, as she was preparing the turkey for dinner and he was upstairs sound asleep, she looked at the innards, neck, gizzard, liver and all the spare parts, and a malicious thought came to her. She took the bowl and went upstairs where her husband was sound asleep and gently pulling the bed covers back, She pulled back the elastic waistband of his underpants and emptied the bowl of turkey guts into his shorts…. 

Some time later she heard her husband waken with his usual trumpeting which was followed by a blood curdling scream and the sound of frantic footsteps as he ran into the bath room.  The wife could hardly control herself as she rolled on the floor laughing, tears in her eyes ! After years of torture she reckoned she had got him pretty back pretty good. 

About twenty minutes later, her husband came downstairs in his bloodstained underpants with a look of horror on his face. She bit her lip as she asked him what was the matter. He said, “honey you were right.” “All these years you warned me and I didn’t listen to you”.  “What do you mean?”asked his wife. “Well you always told me that one day I would end up farting my guts out, and today it finally happened. But by the grace of God, some Vaseline and two fingers, I think I got most of them back in” 

Dit verhaal kreeg ik van iemand en ik vond het zo geestig om het te delen met jullie via mn blog. Dus geen waarheidsgetrouw verhaal dit keer....

Franse groeten,

Monique

Dubbelganger of de broer van, of is het hem zelf?

Als je als boer aan je erf geplakt bent zoals mijn boer in het begin was zien de mensen uit het dorp je nauwelijks.  Ik ben meer van de feestjes en de partijtjes dan mijn boer dusssss  ga ik er alleen op uit. Een beetje zoals het onbestorven weduwe verhaal… Dan telkens die vragen hoe het met je man is… waarom hij er niet bij is.. tja eerlijk zeggen dat hij aan die feestjes geen plezier beleefde was ook wat lullig als je zelf van die kneuterigheid houdt. Dus maar gooien op het werk. Ok, het is ook druk bij ons en  ook hebben we geen werknemer …  maar voor de doorgewinterde feestfransoos is dit geen enkele reden om thuis te blijven. En hij kan daar ook maar moeilijk begrip voor opbrengen. 

Integreren is vooral ook: feestjes verplicht bezoeken….  U hoort mij niet klagen hoor, ik hou wel van kneuterige feestjes, alhoewel soms… vooral als voor het 3^e jaar een Gert en Hermien type op leeftijd de zaal toezingt bij het Valentijns bal…. Tenenkrommend….

Maar aan de andere kant zijn er ook erg leuke feestjes bij, waarbij vooral mensen ZELF veel doen.  Wordt er gezongen dan staat gewoon iemand spontaan op (ja echt spontaan, ik heb goed gekeken), neemt de microfoon ter hand en zingt toe, ik zeg niet dat het zuiver hoeft , want dat deed deze mevrouw ook niet, en de meneer erna ook  niet… maar de leut zat erin, iedereen zong mee. Nooit gezien in Nederland, ja alleen verplicht op een bruiloft…. Omdat iedereen kijkt.

Nu is mijn boer na een paar jaar op zijn erf er achter gekomen dat weggaan ook zijn voordelen kent. Je ziet nog eens wat !

Na de aanschaf van een trailer werden we gebeld om persoonlijk uitgenodigd te worden op het jaarlijkse feestje van de eigenaar. Ik informeerde door ervaring direct naar de tijd dat we verwacht werden en wat het voor een feestje was… om verassingen tegen te gaan he, dat je dubbel eet op die avond of juist helemaal niets krijgt…

Nu was het een feest met een paardenspektakel èn eten… Kijk dat zijn de twee ultieme ingrediënten he. Uiteraard een apéro vooraf met borrelbuffet en toen de komiek. Vreselijk gelachen om de act, echt zo hard zoals ik lang niet gelachen had. Daarna de opening van het buffet, keus uit schaap aan het spit, ham of kip met garnituur en…. Magnums Pomerol wijn en mooie Bordeaux .  Iedereen werd er blij van volgens mij want de sfeer werd losser en losser.

Maar nadat we gezellig aan tafel gegeten hadden gebeurde het weer….

Van achteruit de zaal kwam iemand in draf op mijn boer af ! Opgewonden pratend, lachend en hoopvol kijkend. Was het hem echt? Er moest weer even gezegd worden dat mijn boer toch wel erg lijkt op de nationale bondscoach van het Franse voetbalteam Laurent Leblanc !  Inmiddels hadden we dit al meegemaakt en waren beter voorbereid. “Tis mijn broer” zegt mijn boer in stuntelelig Frans… (wat ook helemaal niet opvalt haha)

Laurent LEBLANC

Mijn boer, uitgerekend degene die totaal niet geïnteresseerd is in voetbal lijkt sprekend op de bondscoach van het Franse team.  Het zorgt in elk geval voor hilariteit bij mensen met een drankje op (want die zien minder scherp he)

Ik heb voorgesteld aan boerlief om zijn oude trainingspak eens aan te trekken en dan bij FC Rennes te gaan scouten naar voetballers, kijken of ze daar ook nerveus worden van hem. Of zomaar wat bedenkelijk te gaan staan kijken langs de rand.. Of lintjes door te knippen voor geld… hoeft alleen een sikje nog te laten staan en hij is er !

 

Mijn boerlief

  

Franse voetbalgroeten,

Monique

Glamourboerin?

Mijn vorige blog verscheen onder de titel "Een boerin met lippenstift". De titel "Boerin met nagellak" had ook best gekund, echter dit is veel moeilijker te realiseren dan lippenstift. Erop smeren dat is gemakkelijk, doe ik ook wel hoor, maar langer dan een middag is het helaas niet houdbaar. Òf ik koop de verkeerde nagellak, òf het werk bepaalt dat nagellak en boerin zijn niet bij elkaar past. 


Om de haverklap stoot je je vingers, of beknel je ze ergens lichtjes tussen en hopla een kras erop. Vaker nog scheurt gewoon je nagel er half af.. weg nagel en weg lak. Ik ben gelukkig gezegend met supersnel groeiende nagels maar toch is het me een doorn in het oog...
Natuurlijk heb ik handschoenen aan met sommig werk, maar als het warm is dan denk je er niet zo snel aan... gek he.. 

Teennagels blijven wel gelakt, en breken niet
Maar ziet ook niemand normaal... vandaar deze foto

Afin, ik las van de week dat er een heuse boerinnen glossy komt, wellicht kunnen we daar de 'glamour' van het boerenbestaan in vinden. In de glossy 'Gerda' die eerder uit is gekomen,waren ze dit item vergeten.. het ging immers alleen maar om Gerda... 


Wie weet, wellicht krijgt de volgende Boer zoekt Vrouw reeks een meer glamoureuze insteek? Nee doe ook maar niet, schept alleen maar verwachtingen die niet worden waargemaakt.


Op een boerderij breken gewoon je nagels af PUNT.

Boerin met lippenstift

Hoe werd ik boerin en nog wel in La France.  In ons geval zat de voorliefde voor Frankrijk er al vroeg in. Zo volgde ik de franse taal al op de middelbare school en vervolgde die opleiding erna, niet wetende dat ik ooit eens ECHT zou gaan emigreren, welnee, de taal was alleen al de moeite waard. Maar het kan raar lopen en ik ontmoette Rutger die graag zelfstandig wilde zijn en uit de agrarische hoek komt en zo ontstond het idee een boerderij in Frankrijk te kopen.

 En zo werd ik ineens een boerin (met lippenstift, dat dan weer wel). De boerderij werd een bedrijf met akkerbouw en pluimvee want dat is het ‘metier’ van Rutger, maar niet zo zeer de industriële pluimvee, want daar had hij de buik inmiddels behoorlijk van vol. Nee, het werd een ‘Label Rouge’ bedrijf waarbij de levensduur van de kip wordt verlengd tot minimaal 81 dagen. De Label Rouge kippen worden afhankelijk van de labels en het ras tussen de 81 en 110 dagen geslacht (dat wil zeggen tenminste 2 maal later dan een standaard kip). 


Voor wie meer wil weten: http://www.volaillelabelrouge.com/NL/012_volaille_LR.php

Bij de boerderij waren 2 huizen, de oude boerderijwoning en een redelijk moderne woning. Dit is voor veel emigranten een uitkomst ! Je knapt de oude woning op en maakt er een vakantiewoning van (oftewel gîte op zijn Frans). Zo kunnen vrienden, familie en andere gasten komen zonder dat ze in jouw huis vakantie vieren. Ja dat klinkt misschien ietwat negatief, maar ik schets de situatie: je vrienden en familie komen natuurlijk graag langs, dat is ook erg prettig. Maar ze komen over het algemeen in hun vrije periode, dus slapen ze meer uit, eten later, gaan weer later naar bed. 


Kortom t’is vakantie! Althans, het is HUN vakantie…. Jij moet je 3 slagen in het rond werken om de tijd die je doorbrengt met ze, weer te compenseren op je bedrijf. En als jij net klaar bent met je ochtendronde en zin hebt in een kop koffie staat de ontbijtboel nog op de tafel van de gasten die nog niet wakker zijn…

DUS is het wel zo relaxed en prettig dat iedereen zijn gang kan gaan. Want immers logees en verse vis blijven niet langer dan 3 dagen fris…

Onze integratie in ons dorp liep van een leien (streekeigen ook nog eens) dakje. Ik had het geluk dat ik schoolgaande kinderen meenam op emigratieavontuur en dat scheelt een hele hoop. Vooral lagere schoolkinderen zijn prachtig voor de integratie. Je haalt en brengt ze en ziet andere moeders aan het hek. In mijn geval kreeg ik vlot aanspraak en elke dag maakte ik wel een praatje. Veel later hoorde ik dat de moeders onderling hadden besproken om een roulatiesysteem in te zetten om een praatje met mij te maken… want ze stelden zich zo voor dat het toch wel een ‘ramp’ moest zijn om zonder familie en vrienden in een vreemd land en ook nog in een vreemde taal te moeten zijn neergestreken. Hoe attent van de franse medemens ! Ik was ze zeer dankbaar voor dit contact. Want hoe je het ook wendt of keert, je moet de kans krijgen en nemen om te integreren. Zo kon ik ook niet weigeren toen ik gevraagd werd om het plaatselijk feestcomité te versterken. En dat gaf me weer de gelegenheid om alle feestjes in de gemeente op te luisteren zonder verplicht Rutger mee op sleeptouw te nemen want die had daar geen zin in (en ik ben ook méér een feestbeest dan hij overigens, dus dat kwam goed uit)

Alleen met één ding heb ik totaal maar dan ook totaal geen rekening gehouden… mijn voornaam. Bezint eer ge begint !

Ik heet Monique, dus ik grapte dat het voorbestemd was bij mijn geboorte om naar Frankrijk te verhuizen. Echter mijn volledige naam luidt: Johanna Monique…. Ai, en Johanna komt vóór Monique, wat dus inhoudt dat elke officiële instantie je aan zal spreken met je eerste naam. Bij de dokter duurde het even voor bij mij het kwartje viel toen ze mijn naam opriep… ook dom…

Nu is Johanna in het Nederlands nu niet echt mijn lievelingsnaam geweest (beetje ouderwets), maar ‘au contraire’ in het Frans. Joannaaaa zoals ze het hier uitspreken is een zeer modieuze naam dit in tegenstelling tot Monique zoals veel bejaarde dames heten…. Als ik dat eerder geweten had… nu heet ik soms Monique dan weer Joannaaaaa, het wordt er niet minder ongemakkelijk door. 


Dus kies een goede roepnaam als je verhuist als je geen makkelijk uitspreekbare naam hebt zoals Rutger  (wordt Rogier) of Joke (dit wordt echt idioot in het Frans) (werd Joanna) 

Franse groeten,

(Johanna) Monique SEINEN


(Dit blog is eerder verschenen op de website van de Wereldomroep)

Kermesse – Kermis

Zo het zit erop, nog een weekje mijn jongste naar de lagere school (école primaire) brengen en de vakantie gaat beginnen. Daarna gaat ze met de schoolbus naar de middelbare school (Collège).

Als eindafsluiting van het schooljaar organiseert voor zover ik weet elke school een Kermesse. Ik dacht de eerste keer dat het een heuse 'kermIs' was maar schijn bedriegt. 

De kermesse bij ons op school (andere scholen zullen het wellicht anders doen) bestaat uiteraard uit een vast ritueel. Om half 3 beginnen (lees tussen de regels door dat je rustig om half 4 kunt komen omdat het toch nog niet begonnen is)

Het eerste uur bestaat dus uit wachten ! En waarop eigenlijk? De oud franse spelletjes staan al opgesteld, tafeltje en stoeltjes ernaast, wachtend op ons ouders die zijn ingedeeld om de middag mee te helpen. 

Aan ons ligt het wachten dus niet.. 

De organisatie is ook al aanwezig want de tenten staan er al en zijn ingericht als kantine en administratief kantoor om de officiële uitslag te kunnen meedelen. 

Echter om half 3 zit de organisatie nog 'na te zitten' van het middageten wat natuurlijk ook niet op tijd was begonnen. Afin, geen probleem we wachten.

Als dan eindelijk de tickets zijn verkocht mogen de kinderen een rondje langs de spelletjes doen om de hoogst haalbare score proberen te halen. Ik zeg met opzet de hoogst haalbare, ik werd namelijk ingedeeld bij ‘puntenschieten’ wat inhield dat de kids met een voetbal door gaten moesten schieten en zo punten konden halen. 

Echter de gaten waren praktisch even groot als de bal; wat het een en ander toch compliceerde. 

Maar weet zo’n peuter veel ! 

En als de volwassenen erna ook mededen en klaagden, verzon je gewoon dat het een ander wel gelukt was. Lullen als brugman he ! En blijven lachen dat helpt ook altijd bij zo’n manlijke voetbalmacho.

En daarna beginnen de ‘DANSJES’ in verschillende groepsamenstellingen worden eerst dansjes ingestudeerd op school. Die worden dan getoond aan ouders, grootouders, buren, familie en iedereen die rondloopt of aan de bar hangt.

Hier heeft de dans ook nog eens een Bretonse tint omdat we op de grens wonen. Iedere dans ziet er voor mij redelijk hetzelfde uit maar blijkbaar is dat niet voor de echte kenner het geval want elke Franse ouder staat het optreden te filmen. Heus waar he ! Ik begrijp niet wat die ouders doen met hun archief aan schooldansjes die toch praktisch hetzelfde zijn. Wordt het nadien geëvalueerd thuis? Naast die van vorig jaar gelegd?

Ik voelde me een relatief "waardeloze moeder" dat ik niet het belang hiervan kon inzien. 

Wel weet ik uit ervaring dat zelf zo’n huppelig Bretons dansje DOEN beter is dan er naar kijken. (Dan gaat de lachspier werken namelijk)

Een Bretonse dans is een serieuze
aangelegenheid

Kortom, trek de stoute schoenen aan en pak de pink van de buurman als u de kans krijgt en huppel lekker een Bretons dansje mee !

Als afsluiter van de dag is er de fameuze TOMBOLA, een prijstrekking van verkochte tickets met ingebrachte prijzen van ouders en gesponsorde prijzen door de organisatie. Helaas duurt het hier vaak tot 18.30 uur voor ze daar mee gaan starten zodat je pas tegen 20.00 uur uitgeput naar huis kan.

Al met al toch een hoogtepunt voor het lagere school kind.

Zee Zuurkool

Zeezuurkool ! Tja wat moet je nu met zo'n titel? Griezelen of erger; gelijk al iets wegslikken? Of halsreikend uitkijken tot je het de volgende keer weer mag eten? 

Dit laatste is nu bij ons het geval. Man wat is dit lekker zeg. Gisteravond stond het op het menu van het buurtfeest. Ik had bij de opgave het wel zien staan maar dacht nog aan een originele titel voor een lekker gerecht. Echter het bleek echt zuurkool te zijn met vis. Blèh dachten wij (en ook enkele fransen die dit ook nog niet eerder hadden gehad) 

Het ziet er minder smaakvol uit dan dat het is

Ook toen het neergezet werd werd er meewarrig gekeken.. het ziet er ook raar uit. Een dot zuurkool met zalm, garnalen en ook nog wat aardappelen en mosselen aan de zijkant.

Ala, alles proberen toch? En er bleek zowaar een botersaus overheen gedaan te zijn (met wijn uiteraard) dit verzachte de zure smaak van de zuurkool en gelijk viel alles op zijn plaats. 

Goddelijk lekker met een glaasje witte wijn erbij. Wij zijn om, en zullen het binnenkort bij de traiteur bestellen als we wat te vieren hebben. (of als we gewoon zin hebben natuurlijk he..)

Culinaire groeten uit La France,
Monique

Frans tuinieren …wel of niet vrouwelijk...

Pioche: Pikhouweel

Er staat dan wel tuinieren, maar eigenlijk mag het die naam niet eens hebben. Het is meer hakken met de ‘pioche’ oftewel pikhouweel.  Dan de grond eruit halen, fijn crushen en terug doen.  

Maar dan ben je er nog niet; er moeten nog planten in. Onze tuinsoort is ook niet echt geschikt voor een snelle start.. de eerste jaren groeit het zeer langzaam, maar eenmaal geworteld gaat het goed.

Dus mijn oude tuin in Nederland was een MAKKIE !! Wie in Nederland nog zeurt dat het zwaar werk is verwelkom ik hier graag.

We hebben thuis een meertje/vijver en dat trekt aan. Niet alleen vissers voor de karper en de forel, nee ook de reiger is een vaak geziene gast. Maar helaas voor ons blijkt water ook een aantrekkingskracht uit te oefenen op de MOL. Nu vind ik TV programma’s over de Mol erg leuk, of het nu Wie is de Mol of Waar is de Mol heet, beide kan ik waarderen. Maar de “real life serie” in onze eigen tuin, “Waar komt de Mol boven” kan mij niet bekoren. Mollenklemmen worden regelmatig geplaatst en gelukkig af en toe van dichtbij goed bekeken zodat er een molletje minder is. 

Maar goed, we ploeteren nog even door, gisteren net een heleboel nieuwe plantjes gekregen. Die moeten er dus nog ‘even’ in… Als ik morgen niet meer kan twitteren of anders iets “sociaal mediaas” dan heb ik gewoon vreselijke spierpijn.

Voor de woordenschat (heeeeeel toevallig  bijna allemaal vrouwelijke woorden): 

Une taupe = een mol

Une taupinière = een molshoop

Une pioche = een pikhouweel
Un râteau = een hark
Une binette = een schoffel
Une pelle = een schop
Une bêche = een spade 
Un sécateur= een snoeischaar
Un tuteur = plante stok (staak) 
Une brouette = een kruiwagen

Zelfs de buren gun ik ze niet..

Franse tuingroeten,

Frans Boerinneke

Alles weten maakt niet gelukkig…

Iedereen die mij maar een pietsje kent, weet dat ik nogal nieuwsgierig ben aangelegd. Niet te erg hoor, maar toch, ik wil graag overal alles van weten. Tot vanmorgen.

Al anderhalve week loop ik met een zeurende kiespijn. Begint onschuldig ietwat te jengelen, maar toch maar een afspraak gemaakt toen het er serieus uit begon te zien. 

Ondanks een van pijn vertrokken gezicht aan de balie, deelt de assistente me doodleuk mee dat over een week wel een plekje vrij is. Een WEEK !! aiaiai. 

Afin ik ben de grootste pieperd niet dus zal het wel loslopen, dan maar over op de ‘doliprane’ zoals ze hier de paracetamol noemen.

Tot het weekend ging het wel (uiteraard) maar als je niet meer zonder vloeibaar voedsel  kunt eten en niet meer slaapt, ondanks de vele paracetamols, vergaat je het lachen wel. ( Overigens wel handig als afvalmiddel, gewoon een vette kiespijn en het vliegt eraf in die week)

Vanmorgen was het dus zover, mijn eerste ‘probleembezoek’ aan de tandarts in La France.  Nu ben ik normaal niet zo’n pieperd zoals eerder vermeld, echter de tandarts vormt hierop een uitzondering.  Per definitie passen hij en ik niet zo goed bij elkaar.  In Nederland heb ik zo’n 25 jaar dezelfde tandarts gehad. We zijn met elkaar opgegroeid zo’n beetje, hij net van de opleiding, zijn eerste praktijk, en ik, zijn allereerste patientje. Toen was ik nog 11 jaar oud en net rijp voor een beugel. Kortom we snapten elkaar.

Maar deze franse snoeshaan en ik moeten nog wat wennen aan elkaar. Normaal gesproken hou ik wel van licht sarcastische humor… maar niet als ik als bevende onbenul in die stoel zit. Ik vraag nog om een verdoving als er iets zou moeten worden behandeld, waarop hij antwoord dat dat ook wel nodig is omdat ik anders tegen het plafond op zou stuiteren van de pijn.. lekker geruststellend ook..  


Hij vertelt van alles wat er aan de hand is, in het Frans uiteraard met een mondkapje voor. Zo gek, ineens versta ik niet veel meer. Ten eerste de termen.. nooooooiiiiit van gehoord, moest eerst al thuis opzoeken wat een vulling ook al weer was.. een oja erlebnis, want natuurlijk heb je het ooit wel eens gelezen in zo’n ‘libelle-achtig’ blad. Maar eigenlijk wilde ik ook niets meer weten, ogen dicht en ondergaan die hap, des te eerder ben je erweer van af. 

Afin, na de behandeling brandt hij nog even de noodvulling dicht waarbij hij aangeeft dat het wel een beetje kan gaan roken in mijn mond. Tjee wat een lucht, en nu na enkele uren heb ik nog steeds die smaak in mijn mond rondhangen. Bleh. 

Geen ontkomen aan , een kroon is nodig.

Terug aan de balie om de afspraken te bevestigen, klets ik even na over de behandeling. Ben er blijkbaar niet helemaal bij door de ‘nerves’ vraagt de baliemevrouw of ik een ‘dame-blanche’ wil? Huh, ijs denk ik direct. Maar het bleek na herhaling van de vraag over de kleur van de kroon te gaan. Tja.. ook dat leer je niet op franse les.

Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen, en aan de relatie tussen mij en de tandarts wordt gewoon doorgebouwd ( helaas).


Groetjes van een boerin met kiespijn

Wat heb ik vandaag onder andere geleerd: 

Une molaire = een kies

Une premolaire = een valse kies

Deuxième premolaire= de 2^e valse kies

Une plomberie = een vulling

Une nerve =  een zenuw

Une couronne= een kroon

Un pansement= een noodvulling
Eenvoudige franse uitleg over het gebit

Eten met de jagers...

Het is weer zover….

Alweer ontvangen we een uitnodiging om te eten met de plaatselijke jachtvereniging, ditmaal met hun eigen clubje jagers en aanhang. De geschoten reeën worden verwerkt in een paté en de hazen in de hazepeper, en dat moet op !  Veel wordt er nooit geschoten in het jaar, maar als er al iets te eten valt dan doen ze dat het liefste samen; en ook met ons.

Dat wij ook mee mogen eten komt zo:

Door overname van de boerderij namen wij destijds ook de lokale jachtverhuur over. Daarmee krijg je al gelijk ‘rechten’ op het geschoten wild, althans je mag mee eten…

Waarom eigenlijk groene kleding aan als je
er toch een fluorhesje overheen doet?
Wild is toch kleurenblind... 

De jagers, van het bos achter ons huis, lossen het anders op, ze jagen wel niet op onze grond, ze crossen er met hond en al wel ongevraagd overheen en lossen hun  ‘schuld’ af door 1 keer per jaar een enorme homp (want dat is het en niet anders) wild zwijn bij ons af te leveren. 

Een keer zat ik met mijn vader te kletsen aan de keukentafel, zie ik achter hem over ons gazon 2 reetjes rennen. Ik zeg nog (naïef als ik kan zijn) goh, 2 reetjes en nog wel zooooo dichtbij, dat zie ik niet vaak…. Ik was nog niet uitgesproken of ik had een roedel van wel 50 honden  ook over mijn ‘pelouse’ rennen. Daar ben ik toch wat minder van gecharmeerd…  

A la, de jagers houden de familie wel koest met een flinke bout zwijn (de lekkere reerug zullen ze zelf wel hebben opgekauwd.. toch maar weer eens praten…)

Afin, ik dwaal af.. er zijn dus 2 jagersverenigingen, die van het dorp en de jagers van het bos. De dorpelingen zijn gemoedelijke jagers die er plezier in hebben om met hun eigen vuilnisbakkenhondje te zoeken naar verdwaalde hazen of zwijnen. Of om de door hun zelf uitgezette patrijzen weer op te zoeken… met een hagelpatroon dan he..  Hierbij gaat het vooral om het gezellige drinken na afloop (denk ik he, denk ik…)

De jagers uit het bos zijn een stuk fanatieker echter. Met hun witte bestelautootjes, quads en paarden weten ze van gekkigheid soms niet welke kant ze op moeten. Zijn ze net op deze hoek van het bos, klinkt er geschal in de verte en hup daar vertrekt de karavaan weer.  Aan het keren blazen op de jachthoorn kun je weten wat er op het oog is, 1 keer voor een haasje tot 5 keer voor een wild zwijn. Hoe vaker, hoe groter is het  motto !

Maar goed, de bosjagers zijn niet onze grote vrienden, maar de jagers uit het dorp.. ach ik blijf er toch een zwak voor houden. Moet er ook wel een beetje om lachen, tis ook wel  een beetje triestig om de hele druilerige zondag te wachten op die ene haas en dan ook nog te missen (met zijn 5en…)

Als fondsenwerving doen ze in de meeste dorpen aan maaltijdverstrekking; je koopt een ticket en zo sponsor je de diverse verenigingen. Ons dorp zal wel meer dan gemiddeld  geld nodig zijn voor de jacht want hier hebben ze 2 wervingsacties per jaar.  De ene is de maaltijd, de ander is de plaatselijke viswedstrijd. 

Knap gênant als je wint met
een gratis deelname kaartje
in je eigen meer.. was niet
de bedoeling...

En u voelt hem al…. Dat gebeurt in ons meertje. Ik vond het wel een goede deal; hun gooien er zo’n 300 kilo forel in, wij gratis meedoen met kans op een prijs (wel ietwat gênant als je ook nog wint..) , gratis maaltijd tussen de middag en het hele jaar nog fijn vissen op de overgebleven vis, want het bijt altijd slecht op de visdag… (goh, jammer dat ze niet happig zijn met 30C)

En als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog jaarlijks 2 uitnodigingen voor de maaltijden. Vanavond mogen we weer gezellig samen eten. Ik zal ze de foto eens laten zien van de forel die we vorige week zondag er uit gehaald hebben. Een joekel van dik 50 centimeter !

Hun maar zeggen dat forel toch na 3 weken doodgaat na de wedstrijd….  Wie het  laatst lacht…

Forel gevangen 5 maart 2011

Groetjes van een  nu nog nuchtere boerin

Label Rouge Kippen

We zijn pluimveehouders in La France. 
Maar wat houdt dat in ons geval nu precies in? 

We werden aangetrokken tot het kopen van onze boerderij vanwege het principe van de vrije uitloop boerenscharrelkip. De manier hoe dat in Frankrijk is geregeld; De Label Rouge kip, bestaat niet als zodanig in Nederland. Het Label Rouge is een kwaliteitslabel uitgegeven door de Franse Overheid en hangt samen met strikte regelgeving. Kortom: alles staat beschreven in een lekkere dikke handleiding, van A tot Z. 

Rustieke rassen, niet ziektegevoelig

Dierwelzijn staat in een hoog vaandel en onze coöperatie De Fermiers d'Ancenis doet daar nog een lekkere schep bovenop. Maar ach het is dan ook een leuke manier van kippen houden. 


Bij ons is een kip een kip ! 


Het loopt vanaf 37 dagen buiten in een wei van minimaal 1 hectare groot, met bosjes, bomen en gras. Het rent en vliegt en fladdert, en als je niet oppast dan zit het 's nachts liever in een boom dan terug in zijn warme stal. Maar dat vinden wij (in tegenstelling van meneer de vos) niet zo'n super plan. 
En ook hebben onze kippen als extraatje nog springstokken, waarop ze 's nachts kunnen slapen. Onze kippen hebben de ruimte in de stal en erbuiten, in tegenstelling tot de industriële kip, daar heb je moeite om de stal door te lopen. Wij kennen in de stal een daglicht principe, is het buiten donker dan gaat de kip terug naar de stal en gaat 'op stok', als het dag wordt wordt het wakker en kan naar buiten. De industriekip zit daarentegen ongeveer de helft van zijn leven in het donker...


Het allergrootste verschil met de gewone industriële kip is de groeisnelheid. Onze kip doet er 82 dagen over om een gemiddeld gewicht te krijgen van 2 kilo waar de Industriële Plofkip er 35 dagen over doet. Dat vindt je dus terug in de smaak ! Slowfood smaakt gewoon beter. De botten van onze kip is ook veeeeel sterker dan de industrie kip. Hier zeggen ze dat je bij de industriekip de botjes gewoon erbij op kunt eten, zo broos. 


Uiteraard hoort hier een rustiek ras bij wat ook geheel ongevoelig blijkt te zijn voor ziektes die de gewone industriële kippenhouder allang voor lief neemt. Antibiotica is voor hem dagelijkse kost en voor ons iets wat we gelukkig nog nooit hebben hoeven gebruiken. 

1 Hectare park per stal tot hun beschikking

Uiteindelijk gaan onze kippekes ook een keertje weer weg, het komt als 1 dag oud kuikentje en gaat weer als het minimaal 81 dagen oud is. (De industriële kip 35 dagen als hij geluk heeft)  Ook dit is weer geregeld en het mag volgens het label niet langer dan een dik uurtje rijden in de vrachtwagen tot het slachthuis. Kortom het liefst zonder stress de pan in, dat komt de smaak ten goede. Ja u lacht hier wellicht om, maar het is heus waar. Alle Labels Rouge (dus ook die voor varkens, koeien etc) kennen deze regels wat betreft afstanden en stressloze voorbereiding. 


Hieronder vindt u 2 linken voor meer achtergrond info over de Label Rouge Kip (inclusief gerechten)


Link: Uitleg Label Rouge Kip in het Nederlands

Link: Leuk en duidelijk artikel in een Nl tijdschrift over het labelschap van onze coöperatie

Kuikentjes van een paar dagen oud, geheel verspreid door de stal. 

Link: Brama poelier - verkoop in Nederland van 'onze' kip

Terugblik op de kerst op zijn frans

Het kan nog net... de beste wensen worden nog steeds geschonken dus ik ook nog maar even  DE BESTE WENSEN VOOR 2011 ! (je kunt niet altijd de eerste zijn he..)

Het was het eerste jaar een beetje wennen, voor ons allemaal.. Want tja emigreren betekent ook dat je afscheid neemt van Sinterklaas. 

Natuurlijk kun je de mythe meenemen maar het blijft lastig uitleggen. We hadden Maud (toen nog net geen 8) uitgelegd dat er geen mogelijkheid was voor de Sint om in Nantes even aan te leggen om haar een kadootje te brengen omdat dan anders alle kinderen in Nederland te laat een kadootje zouden krijgen. Maar er gloorde hoop voor de meiden want in Frankrijk was er Père Noël

Maud kreeg al zo haar vermoedens over de totale mythe.. maar na het kerstfeest op school ook wel Arbre de Noël genoemd wist ze het zeker. We woonden hier nog maar net, maar het typische stemgeluid van een vader op school bracht direct duidelijkheid: Dit was niet de kerstman, nee dit was de vader van Aline.
Tja... eigenlijk wist ze het vorig jaar ook wel zo zei ze maar ja....

Kerst wordt in La France groots aangepakt. En dan bedoel ik niet zoals de mooist (lees ordinairst) versierde straat van Nederland. Nee hier niet teveel poespas buiten. Maar een goedgevulde tafel. Het zal ook weer eens niet over eten gaan bij de fransoos.

Bergen chocolade staat al parmantig opgesteld in de supermarkten en eigenlijk doe je niet mee als er geen eend op tafel staat en dan ook natuurlijk minimaal de eendelever of ganzenlever de beruchte Foie Gras. 

Ai, daar ben ik eigenlijk op tegen; op het vetmesten van de levers. Afschuwwekkende foto's en filmpjes zijn er van te zien.
Maar La France denkt anders; het is gewoon traditie en dat schaf je niet af! Net als de 'Chapon' oftewel kapoen. (Mij zegde dat zelfs niets, behalve van het liedje van sinterklaas...) We hebben het dan over een gecastreerde haan! En jawel, een delicatesse. 

Chapon - Kapoen (gecastreerde haan)

Dat die haan onverdoofd gecastreerd wordt... er is geen haan die er naar kraait hier in La France. Nee het is traditie. Bien sûr ! 

Wij moeten in onze stallen alles zo inrichten dat het dierwelzijn boven alles staat. Maar ze vragen ons wel of we niet 'chapons' willen. Ok, ik heb geprobeerd om mijn standpunt uit te leggen, zelfs op een regionale pluimveevergadering (die durft) maar het valt dan akelig stil... een paar fransoosjes (dappere fransoosjes) waren het publiekelijk met me eens, maar de meesten bleven stil.
TRADITIE boven alles.

Nou is hypocrisie mij ook niet vreemd hoor. Tijdens een gezellig koffiekransuurtje werd me een toastje met leverpastei aangeboden. (Ok ik had mijn vermoedens, maar wat niet weet...)
God, ik smolt gewoon weg... dit was echt lekker. Nog even voor de vorm vragen wat het was...ha ha. Goh, foie gras? Toch wel lekker zo'n traditie  pffffff