Het wilde zwijn

Het is natuurlijk fantastisch om je tuin te hebben grenzen aan een 700 hectare groot bos. Wie wil dat nu niet? Voordelen te over,.. maar, je voelt het al aankomen, er zijn ook wat nadelen. 

Zo zien ze dr nog schattig uit..

Zoals Het wilde zwijn ! Die kan behoorlijk te keer gaan op je pas ingezaaide akkertje op zoek naar verdwaald maïskolven van vorig jaar. Een ploeg is er niets bij...

Maar ook een wild zwijn is een jachtobject in Frankrijk en de jagersvereniging van het bos doet dan ook verwoede pogingen om het beest te (laten) vangen. De honden doen het eigenlijke werk namelijk. Maar daar gaat mijn verhaal eigenlijk helemaal niet over. 

Het gaat over zwijnevlees.

Want de jagers zijn nogal bang dat er geklaagd wordt, dus uit voorzorg verwennen ze de aangrenzende buren met een stuk pasgeschoten wild zwijn. O dank jullie wel, jammie jammie.... of eigenlijk niet. HELP want ik weet niet hoe ik het goed moet klaarmaken....

Maar er is altijd een oplossing ! 

We roepen de hulp in van wat kennissen, waarvan geheel toevallig he, één van hen een chefkok is. Gna gna, hoe berekenend zijn de hollandse vrouwtjes... ha ha. 

Kippenmaagjessalade (best lekker hoor)

En plannetje is gelukt want pas zijn 3 huishoudens bezig geweest met het diner van een zaterdagavond. Vriend Daniel en zijn vrouw het voorgerecht, een salade met kippenmaagjes (ja hoor smaakt echt prima) en als hoofdmaal bereid door de chefkok Jean Luc met hulp van mij een wildzwijnbraadstuk met garnituur en door mezelf bereid de bitterkoekjespudding.

Het was een zeer gezellige en geslaagde avond want natuurlijk doe je over een etentje 5 uurtjes (inclusief aperatiefje en koffie na, dat dan weer wel)

Tot een volgend culinair bericht, liefs, Monique

If animals were able to talk...

Engels voor fransen, hoe moeilijk kan het zijn? DEEL 1

Werkelijk overal loop je er nog tegenaan: Een Engelssprekende fransoos. 

Maar het Engels van de fransoos heeft qua klank niets maar dan ook totaal niets van het Engels dat je verwacht te horen.  Vraag bij je eerste rit naar Frankrijk naar de MC Donalds en ze kijken je aan of je gek bent. ” OOOOOO MAKDOONÀLD:” die kennen ze dan weer wel. Je moet het even doorhebben, het trukje en dan gaat het wel, maar zo af en toe slaat de slappe lach weer toe.

Zo ook bij de lokale bieb waar onze dochter een boek zocht.

“Heeft u ook het eerste boek van Twilight?” “Quoi? ah Twieliet?” “Ja hoor….. “tja…

Of  een regionaal radiostation " Alouette, toujours plus de IETS…tja.. " Duurde even voordat het kwartje viel: HITS… of als ze zeggen: “Iets Ot”… was het nu grappig of heet?

Zomaar een gesprekje op de achterbank ‘entre’ pubers die de riemen dicht aan het doen waren: Hoe heet riem in het engels? Geen idee…. "Mam hoe heet riem in het engels?" Euuhhhh (lang geleden) oja Safety Belt !  En ineens begint de enige manlijke puber te zingen:

“One day I can fly”…..En dan barst de discussie los:  “Fly is toch vlieg?” ”Nee Fly is een vogel, toch?” “Nee” zegt helpende dochter: ” Fly is vliegEN” . Nou daar was er een niet zo zeker van, want  waarom, omdat er bij een reclame met het woord  fly een vogel getekend? ….

Heerlijk die logica van collegekinderen. Hun favoriete zin luidt dan ook in het Engels: “I fuck fuck …. fuckot to do my hoemwurk” en dan niet doorhebben waar de grap zich bevindt he, bloedserieus.

Vorig jaar kregen we een bus lycée-gangers bij ons thuis die dus al minimaal 6 jaar Engels achter de kiezen hadden voor een 'diepte interview' in het Engels als voorbereiding voor hun buitenland stage. Ai ai ai, wat deed het pijn aan onze oren. 

Er stond een vraag in hun interview waarop ze het antwoord moesten noteren; what does his father do  en wat zegt de intello? Letterlijk: "mister, 'wat dos is fatter doe"?" zonder na te denken over gramatikale kwesties. Heerlijk he. En aangezien wij niet precies wisten welke vraag er gesteld werd, duurde dit item ook weer lekker lang voordat het kwartje viel bij ons wat er gevraagd werd, namelijk wat de vader van mijn man deed vroeger.

Natuurlijk weten we best hoe ze erbij geholpen kunnen worden; schaf als eerste de nasynchronisatie af, en hou op met spastisch alle woorden die ontstaan zijn uit het Engels te verfransen.

 Sarkozy doet zijn best...

Allo Allo is er niets bij !

La coiffeuse

Ok, ik geef toe ik ben een lastige tante. Natuurlijk niet altijd hè, dat zou te gemakkelijk zijn, nee vooral bij de kapper. 

Of eigenlijk NA de kappersbeurt, dan verneem ik pas hoe het model valt en voel ik me onbegrepen en word ik kriebelig. Tijdens het knippen lijkt het altijd nog de goede kant op te gaan, maar na 2 weken weet je het zeker, dit modelletje paste toch niet bij mij. 

Dat wetende snappen jullie wellicht hoe lastig mijn verhuizing naar Frankrijk was. Vind maar weer eens die kapper/kapster die zich jouw ‘moeilijke hoofdhaar en kruinen op rare plekken’ herinnert na  op zijn minst 6 weken…. En dan precies ook nog de fout van de vorige keer kan herstellen zodat je de komende weken met een wat makkelijker vallende coupe rondloopt.

Mon dieu wat was het een helse zoektocht met verschillende verknipte beurten. (Maar goed dat de visite uit Nederland niet meteen meekwam, dan zou je je weer opnieuw hebben moeten voorstellen)

Deze mevrouw lijkt wel tevreden met haar rubber matje
(Het zal toch niet het kapsel zijn?)

Allereerst heb ik in Nederland nog nooit een rubber matje op mijn schouders gekregen, dat ziet er al gelijk technisch uit.. en hoe heet het soort kapseltje nu eigenlijk die ik in gedachten had…

Al die woorden als;  Opknippen, uitscheren, plukjes, boblijn, gelijke lengte achter etc. , op het moment dat je in de stoel belandt ben je sowieso alle woorden kwijt…  

Eigenlijk kun je het de kapper niet eens kwalijk nemen dat jij een dom hoofd krijgt, je weet zelf de goede woorden niet eens…

En dan in het begin de stilte tijdens het knippen…. In Nederland kende je de kapster en ging je verder met de discussie van 6 weken geleden (ook knap trouwens van die kapsters, dat moet  in de opleiding verwerkt zitten..) Maar hier in Frankrijk was er de STILTE.

Gelukkig kom je uiteindelijk zoals in alle overige dingen er weer uit;  dus kom je ook uit bij de goede kapsters die met jouw haar wèl de goede kant uit kunnen. Zo ben ik weer een tevreden Frans kletsend boerinneke met een fijn zittende coupe.Net zoals alle françaises zich 1001 kleurtjes in hun haren laten zetten als ze een feestje hebben. Wel handig; je ziet het haar, en vraagt: “hoe was het feest?” C’est à la mode (t’is in de mode) Ik heb maar besloten om niet met de mode mee te doen.

Maar toch kijk ik wel eens jaloers naar mensen met lang haar wat van achter recht is afgeknipt. Dat leek me nu toch ook zooooo makkelijk bij de kapper, maar ja, dat model staat nu net helemaal niet bij mijn hoofd. Je kunt niet alles hebben hè?

Franse groeten !

Middeleeuwse fysiotherapie?

Fysiotherapie heet hier Kiné... das alvast een verschilletje, de behandelmethodes zijn overigens redelijk gelijk aan die in Nederland. 

Echter... de gespreksonderwerpen komen veelal terug op het favoriete onderwerp; lekker eten. Dus wanneer je naar de fysio gaat, wees dan niet verbaasd als je terugkomt met recepten, adresjes om lekker uit eten te gaan en een dosis wijsheid over wat een fransoos normaal vindt qua eten. 

Vooral dat laatste is interessant, want waar wij in Nederland nogal moeilijk over doen; eenden- en ganzenlever bijvoorbeeld en het eten van orgaanvlees, kunnen ze er hier geen genoeg van krijgen. Brrrr, de schappen van de slagerij afdeling zien er gewoon eng van uit. 

Onherkenbaar maakt het
dat je je wat minder
schuldig voelt
(want het is lekker)

Hoewel.... ik moet toegeven dat ik de heerlijkste, malse spiezen op de barbecue heb gegeten. Het bleek runderhart te zijn. En uit principe koop ik geen ganzenlever, maar ja, als zo'n borrelhapje toch voorbijkomt.. is het toch wel erg lekker. 

Hypocrisie is dus mij ook geheel niet vreemd.

Maar jee, ik dwaal enorm af van de fysio. De allerlaatste behandeling voor mijn schouderpees, mocht ik in de zaal oefeningen doen. Ik had dat in mijn oude dorp in Nederland ook eens mogen doen en dat was best leuk.
De fysio zei nog, welkom in de martelkamer.. en tjee.. wat een glimmend chroom zeg. Alles glom en blonk en zag er hemelschrijend ouderwetsig uit.

De grootste grap kwam nog. Ik mocht plaatsnemen op een bankje om gewichtsoefeningen te doen, je weet wel, op en neer bewegen van je arm met gewichtjes. Echter hier hadden ze een kooi constructie gemaakt zodat voor elke client de katrollen opgehangen konden worden aan de kooi boven je hoofd. Aan een haakje, weer een zakje zand en zo kon je gemakkelijk overal wat ophangen.... lijkt wel de middeleeuwse sportschool. 

Deze zaal was
 eigenlijk al een stuk moderner
dan de mijne...

Ik kon er niets aan doen, ik kreeg een spontane lachbui in mijn eentje in die zaal. Ik zag mezelf er zitten en wilde dat jullie het konden zien en met me meelachten.

Volgende keer eens opzoek naar een modernere praktijk wellicht. Maar feit blijft, in Frankrijk verander je pas iets als het kapot is en niet omdat iets nieuws mooier is. Ook iets voor te zeggen natuurlijk.

Groetjes van een inmiddels beter verklaarde Monique

Begroeten op zijn frans

Het heeft me een jaartje geduurd voor ik een verband heb gelegd in het begroetingsritueel in Frankrijk. (Normaal ben ik sneller van begrip...) 

Het was me tot nu toe erg onduidelijk, de één geef je een hand, de ander kust de ander 2 keer, weer een ander smakt gerust 4 keer. Ik als onbekende eend in het dorp werd aardig met rust gelaten in het ritueel op school. 

La bise 

Maar verder werd ik geheel opgenomen en werd met blijheid ontvangen met 4 kussen door jan en alleman. Ook kinderen worden geacht volslagen onbekende volwassenen te begroeten met 1 kusje. 

Klaarblijkelijk zomaar, of zat er wat achter? Een verband was niet te trekken en toen ik wat beter de mensen leerde kennen heb ik me maar eens gewaagd te vragen hoe het nu eigenlijk zat in Frankrijk.

En wat was het antwoord? Men deed maar wat ! Ze vonden het zelf ook wel vermakelijk. Toen ik uitlegde dat ik er een soort studie van had gemaakt om uit te vinden wat er van mij verwacht werd, werd ik opgenomen in de groep van kussers bij het schoolplein. 

Dat wil zeggen: iedere dag dat je iemand die je kent kus je hem/haar 2 of 4 keer al naar believen. Pff, knap vermoeiend om te onthouden wie je wel en wie je al niet hebt begroet. Vooral komisch als je bij het schoolplein staat toe te kijken. 

Maar voor Nederlanders lijkt het raar een onbekende gelijk 4 keer te kussen, maar in Frankrijk zijn ze wat warmer dan de Nederlanders blijkbaar. Zelfs als jullie op bezoek komen bij ons kun je dus zomaar gekust worden door een fransoos.... pas maar op. (er zijn ook lekkere fransen hier hoor ! haha)

Een tip: kom nooit erg laat op een druk bezet feestje, anders ben je nog wel even bezig als je aankomt.... Handig is dan ook om gelijk aan te geven dat jij iemand bent die er 2 doet en dan lachend zegt; "dan gaat het wel zo snel"

Groetjes, Monique

Oja, heel belangrijk; Het heet een BISE en niet een BAISER (heeft een heeeeel andere lading)   

Achteraf ben ik nog dommer; natuurlijk had ik veeeeel eerder kunnen weten hoe het gaat: alles vindt je namelijk op YouTube: 

Engelse uitleg over de Bise in Frankrijk

Animatie Video over de 'bises'

(Blijkbaar hebben ook de fransen er ooit een studie van gemaakt want op deze kaart zie je hoe het verdeeld is binnen La France: http://combiendebises.free.fr/ )

Rijbewijs omwisselen fluitje van een cent??

Waar een internet-forum al niet goed voor is.

Het topic over het omwisselen van het rijbewijs bijvoorbeeld, interessant niet waar? Toch ook maar eens kijken in het rijbewijs van manlief, dat levert me gelijk bijna een rolberoerte op als blijkt dat de houdbaarheidsdatum bijna genaderd is.

Nog een week geldig ! Normaal schiet ik daarvan niet in de stress, maar we zijn nu in La France ! Waar alles, maar dan ook bijna alles langzaam gaat als het snel moet gaan. Ai, ai. 

Dus maar weer het topic goed doorlezen waar bij de diverse tips en trucs  ervaringen staan vermeld. Een van de opmerkingen was dat het in alle departementen toch weer anders ging… praktisch. En zelfs binnen een departement bleken er al lokale verschillen, overigens waren er weinig hoopvolle reacties.

Dan zelf maar eens zoeken op de site van de prefectuur van ons departement de Loire Atlantique. Daar werd ernstig geadviseerd om vooral tijdig (lees minimaal 2 maanden van te voren) te denken aan het aanvragen van een rijbewijs. 

Moed houden Monique, moed houden. Gooi  je charme in de strijd.

Voor je E toevoeging komt er ook (natuurlijk, waarom makkelijk doen) een keuring bij kijken door speciaal door de prefectuur aangemerkte keuringsartsen. Bijna, ja bijna zakt me de moed al in de schoenen om het binnen een week klaar te krijgen.  Na me bijeengeraapt te hebben, de telefoon gepakt en de betreffende  dichtstbijzijnde arts gebeld. “Nee mevrouw, hij is deze week op vakantie, afspraak kan pas volgende week” Ook fijn…

Volgende arts had haar vakantie gelukkig al achter de rug en gelijk de andere dag konden we langskomen voor de keuring. IJzer smeden als het heet is !

De dokter was een dame zonder gevoel voor humor, dus dat liet zich zwaar aanzien. Maar haar vak verstond ze gelukkig uitstekend want het keuringsprotocol  werd volledig doorgenomen. Bloes en schoenen uit en na het gebruikelijke long- en hart luisteren en de bloeddrukmeting begon de ‘echte’ test.

Tegen de muur staan en ogen dicht (visualiserend waar de dokter zich toen bevond) en dan lopend met de ogen dicht naar haar toe in een kaarsrechte lijn. Afin dat was wellicht nog voor het evenwicht nuttig.

Toen moest hij daar blijven staan aan de andere kant en de dokter ging in de tegenoverliggende hoek staan en fluisterde zacht; “quatrevingtdix”….. de bedoeling was dat manlief het na vertelde. Maar Rutger en franse cijfers gaan na 3 jaar nog steeds niet samen… en ook is hij wat doof aan datzelfde oor… kortom ze fluisterde nog eens wat harder en toen nog wat harder, en ja hij hoorde het ! Voor mij stond vast dat hij zo doof was als wat, maar de dokter vond het goed!

Toen de oogtest; wat ook al soepeltjes ging. Rutger ziet met bril veeeeeeel beter dan zonder, maar het moest zonder bril want op de oude rijbewijsfoto stond hij ook zonder bril (10 jaar oud). Wat een heerlijke franse logica.

De eerste regels konden wel abracadabra zijn want hij zag niets. En opeens op de derde regel deed hij weer mee. Ogen: prima in orde, hoefde zelfs niet persé een bril op tijdens het rijden!. Motto; mag wel , hoeft niet. Mijn hemel, ik stap niet bij hem in zonder bril, maar de dokter had er geen enkele moeite mee. 

De kniereflextest ging ook al mis, manlief mist die reflex (net als wel meer trouwens, maar dat terzijde) en waarom hij op zijn knieën op een stoel moest plaatsnemen terwijl ze over de hakken tikt, ook geen idee van.  Eindoordeel: goedgekeurd ! Kijk dat moesten we hebben, een stempel op het papiertje waarmee hij mag rijden.

Ook zorgt ze er persoonlijk voor dat alle formulieren worden doorgegeven aan de prefectuur zodat over niet al te lange tijd (niet nader gespecificeerd…) hij zijn roze franse papiertje in de bus krijgt.

Dus binnen een week een nieuw rijbewijs nodig? Makkie, kan wel binnen 2 dagen bij ons ! We nemen daarom maar de paar blauwe plekken op de knieën  voor lief omdat de reflextest niet lukte.

Moraal: humorloze dokters kunnen goed testen afnemen en rijbewijzen omruilen

PS: Uiteraard is er een PS: er werd nog 2 keer gebeld van de prefectuur

De eerste keer of we even van de afgelopen 6 !! Maanden een officiële factuur van bv een stroommaatschappij wilden laten kopieren, en de 2e keer om het rijbewijs in te leveren zodat de nieuwe franse exemplaar kon worden verstuurd. (waarom niet gewoon omruilen he? te makkelijk denk ik)

CANARD AUX COGNAC

Uiteraard wil ik niemand een goed recept onthouden.. deze heb ik eerlijk 'ingepikt'

CANARD AUX COGNAC

Benodigdheden:

Eend van ca. 5 kg.
2 flessen Cognac
500gr. spek, in dunne reepjes
1 fles olijfolie
peper
zout

Bereiding:

De eend larderen en de binnenkant inwrijven met peper en zout.
Een longdrinkglas voor de helft vullen met cognac. 
De oven 10 min. Voorverwarmen op 180 graden (stand 6-7).
Vuurvaste schotel invetten met een beetje olijfolie, en inwrijven met knoflook
Glas cognac leegdrinken gedurende het voorverwarmen van de oven.
De eend op de vuurvaste schotel leggen en een tweede glas cognac inschenken.

Het tweede glas leegdrinken en de eend in de oven zetten.
Na 20 minuten de oven op 200 graden zetten en 2 glazen met cognac vullen.
Beide glazen opdlinken en de scherven van het eerste glaz oplapen.
Nog een half glaz insgenken en opdlinken.
Na een hajf uuj de hoven opedoen om deend te sjekke.
Blandwondesjav in de batkaamer gaan naale en op de bovekant van de linkehand doenn.
Deh hove een sgop geve.

Twee glave cojak insjenke en de middeste glav leegdjinke.
Blandwondesjav fan eend afsrape.
De nove opdoen naadatte eeste glav leeggis en de sjotel pakke.
Blantwondesalf op de binnekant van de regtehand doenn en deend oprape.
Deend noggis oprape en met de handoek de bwantwondesalf van deend vege.
De hande onfette met kejak en de tupe me sjalf weerr oprape.
Tkapotte glazzepvege enn deent terug in de hove doen.
Deentuitsgelde en hardur duuwe.

De tweeeede flez opedoen en wee ofereinsette.
Opstaan fan de floer en de zpekreepjus onder de kaast veege.
Noggis ploblere opsstaan 
Togmaa blijve sitte
Ui vless dlinke wandte glave sjin kabot.
Denoven afsette, dooe sluite en omfalle.

Bon appetit,

Monique

Met dank aan het Frankrijkforum !

De ‘gelukkige’ franse huisvrouw

Hoe gelukkig kun je zijn? Iedereen heeft meerdere rollen in zijn of haar leven, als moeder, vrouw, collega, huisvrouw etc. Niet in elke rol kun je altijd even gelukkig zijn, toch? 

Maar dan de franse vrouw; ze is vaak superdruk; heeft kinderen een volledige baan of deeltijd maar dan met ploegenuren (ook fijn) en heeft volgens de statistieken vaak een minnaar. (Althans dat hebben de franse mannen, maar ja, die hebben dan een vriendin die wel niet altijd vrijgezel zal zijn.... toch?)

Kortom een druk leventje. En dan komen ze thuis van alle 'werkzaamheden' en dan.... eten koken.

In Nl haal je een zakje kant en klaar gesneden broccolietjes uit het versschap en hopsa in de pan. Lekker makkelijk, maar dan kennen ze hier nog niet zo op de versafdeling. Dus alles zelf snijden. Is niet zo erg. De kinderen willen natuurlijk soms frites erbij (want patat betekent aardappelen en dat was niet de bedoeling) en daar begint het feest weer. Eerst aardappelen zoeken die lang genoeg zijn, snijden en 2 x bakken in het vet. Ja je leest het goed, ze maken de friet zelf! Want anders is het lang zo lekker toch niet, en ze zijn het zo gewend.

Bij de friet hoort mayonaise, en je raadt het al, zelfgemaakt. Pfff en in Nl maar klagen he.... RUILEN?

Het heeft ook zo zijn charme en de smaak is er echt op vooruitgegaan, maar het kost zoveeeeel tijd !



Maar tja, we leven in La France, geen stress dus. Volop tijd voor het goede leven.

Groetjes uit het gastronomische huisvrouwen paradijs. 

Boerinneke in Frankrijk

Ps deze bitterkoekjes heb ik zelf moeten maken voor de pudding, want die kennen ze hier nog niet.

Parkeerleed?

Parkeermeters, wat een ellende.  Of ze staan altijd te ver bij je auto vandaan, of ze zijn kapot… Het ergste is een combinatie van die twee uiteraard.

In mijn oude woonplaats in Nederland vindt de gemeente het waarschijnlijk zeer de moeite waard om deze plaats te bezoeken, wat zich weer uitdrukt in een hoog parkeertarief. Wat een hoogmoed !

Gewend aan deze praktijken keken we dan ook niet raar op van de parkeermeters in Châteaubriant.  Onze eerste afspraak daar was toevallig op een maandag en dan bleek het vrij parkeren te zijn. Hoera, t’is net als trouwen op maandag in Nederland, helemaal gratis (althans in sommige gemeentes).

Bij de volgende afspraak bleek het helaas niet mogelijk te zijn om op maandag te komen (ons blijft zunig he..) dus moest er betaald geparkeerd  worden. De inschatting was dat we een half uurtje nodig zouden hebben en het klein geld werd verzameld. 

Op de automaat stond echter een grappige mededeling; het eerste uur was gratis ! Kijk daar word ik dan weer helemaal vrolijk van. Maar hoe geef je dat dan aan, dat je een uurtje wil profiteren van hun gastvrijheid?

Na goede bestudering werd het duidelijk; wel een kaartje printen, niet betalen, achter de vooruit leggen en klaar.

Ik denk zelf dat er nog wel wat besparingen mogelijk zijn in Châteaubriant….. want waarom een apparaat een 'gratis' kaartje laten printen? 

Parkeerkaarten bestaan immers ook. Tja, c’est la règle ici. Oftewel het is nu eenmaal hier de regel om het zo te doen…

Zelfs de parkeergarages in grote steden zijn nog goedkoper dan een simpele parkeerplaats in die gemeenteplaats in Nederland, en dan praten we maar niet over de culturele uitstraling die dat hoge Nederlandse tarief rechtvaardigt, want  zo mooi is Hoogeveen of Hardenberg nu ook weer niet.

Leuk is ook de parkeergarages van Da Vinci. Hier kun je met je tolbadge van de autoweg afrekenen. Een simpele 'biep' geeft aan dat er geregistreerd staat hoe lang je bent geweest. Je krijgt nog een ticket mee met het bedrag erop wat wordt afgeschreven van je rekening. Wat een service.

Kortom, in La France innen ze vast belastinggeld weer op heel andere geniepige manieren, maar shoppen blijft zo wel leuker.

Franse groetjes,

Monique

Bij Maria rechtdoor, daarna 3e Jezus links

Bij Maria rechtdoor, daarna 3e Jezus links, volgende kruis rechts... 

dit zou een wegbeschrijving kunnen zijn in Frankrijk. 

Nergens (nee ook niet in Limburg) tref je zoveel Maria beelden en kruizen aan dan in Frankrijk. Persoonlijk vind ik het erg mooi om te zien, dit stuk cultuur. 

Vroeger had iedere welgestelde familie zijn 'eigen' kruispunt. Letterlijk dan. Afhankelijk hoeveel geld ervoor werd uitgetrokken werd het kruis, klein of groot neergezet, met of zonder omheining en ook de materiaalkeuze was erg afhankelijk van smaak en geld. Zo zie je hier veel kruizen gemaakt van leisteen (echt streekgebonden) maar natuurlijk ook van hout (want we zijn niet allemaal welgestelden immers).

Zo kun je ook Maria aantreffen in het wit, blauw of verweerd... 

Ook de Calvarieën zijn hier veel te vinden. Beeldengroepen die de kruistocht van Jezus uitbeelden. Sommigen zijn echt heel uitgebreid verbeeld.

Morgen ga ik weer op pad, 2e kruis links, 1e Maria rechts !

Franse groetjes, Monique

Zo lekker typisch Frans. La Poste; oftewel Het Postkantoor.

In ons dorp is een postkantoor natuurlijk al lang niet meer rendabel. Dus springt het gemeentehuis bij. 

In de hal zit dus een balie met de postkantoormedewerkster, in dienst van de gemeente (lees; een baan voor het leven).

Tot voor kort was dit een wat oudere dame die het maar moeilijk had met de voortschrijdende techniek. Ze kreeg zowaar nog een computer voor dr kiezen, zo net voor haar pensioen !! Ja ja, dan duurt het lang hoor om een postzegeltje af te rekenen.... Afin, de dame met pensioen. 

Nu zit er een lieftallige dame (moeder van een meisje uit onze dochter haar klas) voorheen werkzaam bij de bakker (lees; Kent alle maar dan ook alle nieuwtjes en roddels van het dorp...). Nu dacht ik met mijn bekrompen Hollandse geest dat postzegels halen nu sneller zou gaan. 

Maar nee, waarom ook, ik zit in Frankrijk. Geen haast, pas de stress (geen stress)Het praatje duurt nu een keer zo lang (want het is gezellig) en de postzegels per computer inboeken is niet een logisch tafereel, wat het weer langer laat duren.

Want tot grote schrik van de franse dame, kost een postzegel 'economique' ( normaal goedkoopste zegeltje, want het duurt een dag langer dat hij aankomt) nu 1.35 euro naar Nl. En als je een zegel Prioritaire koopt, (met voorrang, dus sneller) kost het maar 0,70 euro. 

Alle werknemers van het gemeentehuis werden uitgenodigd om het scherm te bekijken en om ooohhhhs en aaaahs uit te slaan hoe dat nu mogelijk was.

Van de schrik bekomen, reken ik de zegels af met een cheque en factuur. Ai ai ai, dat gaat nog meer tijd kosten, want het chequenummer moet in zijn geheel worden ingeklopt op de computer. En het begint met iets van 6 nullen....

L'administration Francaise staat bekend om zijn complexiteit.
Deel 2 volgt ongetwijfeld.

Groetjes, Monique

Sterallures van ‘Diva’ boerinnen

Soms stijgt roem je naar je hoofd…. Natuurlijk niet als je met je hoofd boven de mestput hangt of als je de kippenstallen schoon boent, nee dan moet ze werken, de boerin.

Maar soms komt er zomaar een dag met een gouden randje, dan schittert ze, de boerin.

Mark (regie) en Jack (camera en geluid)

Zo ook afgelopen zaterdag. Door een grappige oproep op een Frans forum werden we ineens van boerin, actrices, figurerend in een Fiets programma wat op RTL 4 zal worden uitgezonden: Go Cycling. Lachend gaven we ons op en nog grappiger werd het toen bleek dat we ook nog werden uitgenodigd.

Maar zo snel als het grappig was, zo snel kan je het lachen ook vergaan. Want wat trek je dan eigenlijk aan? Interessante vraag voor drie dames… dus met zijn drieën naar Rennes winkelen, want zo’n ‘minute of fame’ moet er wel leuk uitzien toch? En het werd ineens toch wel serieus, telkens die e-mails met details. Bbbbbbbrrrrrrrrrrrr.

En hadden we net kleren gekocht, kwam de volgende email, geen blokjes of streepjes graag. Ai nu moet er al weer geshopt worden, want natuurlijk was dat net wat er gekocht was. Ook geen decolletés zichtbaar, geen korte rok… en ik dacht nog wel dat het om de kijkcijfers zou gaan… Afin, uiteindelijk strak in de kleren er naar toe.

Persmuskieten

Als je al niet nerveus was dan werd je het ter plekke want de pers was er al (er gebeurt natuurlijk niet veel in zo’n minidorpke op het platteland en als er iets gebeurt moet het natuurlijk in de krant) Kortom de vuurdoop; Een heus interview over wat hoe en waarom. Tja dat wisten wij natuurlijk ook toen nog niet precies, maar het is tv dus doe je mee…en lult er maar gewoon over.

O ja het was een fietsprogramma, de fietsen werden klaargezet en hop FIETSEN ! De bedoeling was natuurlijk dat we de hele route op de fiets zouden afleggen, maar ja het is tv, dus lijkt dat maar zo….

Wel fijne fietsen overigens (Trek, reclame he, tis voor RTL).

Een van de 236 sluisjes

Langs het kanaal van Nantes naar Brest ligt het fietspad, met tig sluizen (236 om precies te zijn en elke sluiswachter heeft een tuintje, er is onderling een competitie wie de mooiste heeft…nutteloze weetjes maar doet het leuk op tv ).

De eerste 2 kilometer hebben we in totaal zo’n 5 x afgelegd. Heen en weer en nog eens etc. Op een gegeven moment krijg je toch een enorme hekel aan zo’n schijtkanaal… gek hè?

Maar dan nog, tis tv dus ‘keep on smiling’ en blijf vooral spontaan !

Daarna had de productieploeg nog een leuke verassing voor de 3 boerinnendiva’s, een heus boomavonturenpark, ja u leest het goed, een avonturenpark in de bomen. Kortom een parcours afleggen op hoogte met zo’n super charmante gordel en dito helm. Daar gaat de ‘fame’, want dat ziet er natuurlijk niet uit, of juist wel op tv…. Een van angst vertrokken gezicht onder de helm, met een gillende stem van collega boerin op de achtergrond. De presentator Eric Bouwman was de grootste held, hij hielp ons erdoor heen en doorliep het parcours in no time zelf. Bravo Eric !

Als ik nu ergens niet benieuwd naar ben hoe dat er uit ziet in de eindmontage is het wel dit item…

Het avonturenpark..brr

Josselin

Al met al duurde de opnamedag bijna 11 uur, maar we hebben wat afgelachen met zijn allen. Ook al blijft er van het item maar een minuutje of wat tv over, het was een super ervaring.

De volgende dag wordt de boerin weer gewoon wakker op de boerderij, ligt er weer een berg werk klaar (want ze was er 2 dagen niet) en kijkt ze lachend terug op wat ze heeft meegemaakt. 

Zelfs nog in de krant:


http://www.ouest-france.fr/actu/actuLocale_-Le-canal-de-l-Oust-se-pousse-du-col-en-Hollande-_56124-avd-20100915-58971059_actuLocale.Htm

En de trailer voor het programma: